دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:65
فهرست مطالب
جایگاه افغانستان در ذهنیت مردم ایران
افغانستان کشور بی تصویر
تصویر تاریخی این کشور بی تصویر
در افغانستان اقوام بزرگ عبارتند از :
چرا سی در صد جامعة افغان از افغانستان مهاجرت کرده است؟
فرهنگ افغانستان در مقابل مدرنیسم واکسینه شده است
اوضاع جغرافیایی افغانستان و پیامدهای اقتصادی آن
بازار خماری جهانی و نسبت آن با تولید مواد مخدر افغانستان
مسألة مهاجرت و پیامدهای آن طالبان کیستند ؟
در سال 2000 در جشنوارة پوسان در کشور کره جنوبی حضور داشتم و در پاسخ این سؤال که فیلم بعدی تو دربارة چیست، می گفتم: دربارة افغانستان. و بلافاصله مورد این پرسش واقع می شدم که "افغانستان چیست؟"
چرا این چنین است؟ چرا تا این اندازه می تواند کشوری در جهان مهجور باشد که مردم یک کشور آسیایی مثل کره جنوبی حتی نام افغانستان را به عنوان یک کشور دیگر آسیایی نشنیده باشند؟ دلیل آن واضح است. افغانستان در جهان امروزه نقش مثبتی ندارد. نه به عنوان یک کشور اقتصادی که از طریق یکی از کالاهای آن به یاد آورده شود و نه به عنوان یک کشور صاحب علم که جهان را از دانش خود بهرهمند کرده باشد و نه به عنوان یک کشور صاحب هنر که اسباب افتخاری شده باشد.
در امریکا، اروپا و خاورمیانه البته وضع فرق می کند و افغانستان به عنوان یک کشور خاص شناخته می شود. اما این خاص بودن نیز معنی مثبتی ندارد. آن ها که نام افغانستان را می شناسند آن را بلافاصله با یکی از این کلمات به صورت تداعی ـ معانی به یاد می آورند. قاچاق مواد مخدر، بنیادگرایی اسلامی طالبان، جنگ با روسیه، جنگ داخلی طولانی.
در این تصویر ذهنی نه نشانی از صلح و ثبات است، نه نشانی از آبادانی، پس نه هیچ توریستی را رؤیای سفر می آورد و نه هیچ بازرگانی را طمع سود.
پس چرا نباید فراموش شود؟ تا آن جا که می توان در کتاب های لغت در مقابل کشور افغانستان نوشت : افغانستان کشوری تولید کنندة مواد مخدر، با ملتی خشن و جنگجو و بنیادگرا، که زنان خود را زیر چادرهایی بدون منفذ پوشانده اند. به همة این ها اضافه کنید " تخریب بزرگترین مجسمة بودای جهان" را در بامیان افغانستان، که اخیراً تأثر همة کرة زمین را برانگیخت و تمام اهل فرهنگ و هنر را به دفاع از مجسمة بودای تخریب شده واداشت. اما چرا کسی بجز نمایندة امور انسانی دبیرکل سازمان ملل از مرگ قریب الوقوع یک میلیون انسان در افغانستان به دلیل فقر مفرط ناشی از خشکسالی اظهار تأسف نکرد؟ چرا هیچکس از دلایل این مرگ ومیر سخن نمیگوید؟ چرا فریاد بلند همگان برای تخریب "مجسمة بودا" ست، اما کوچکترین صدایی برای جلوگیری از مرگ انسان های گرسنة افغان بر نمی آید؟ آیا در جهان معاصر مجسمه ها از انسان ها عزیزترند؟
نگارنده به عنوان کسی که به درون افغانستان سفر کرده است و تصاویر واقعی تر و زنده تری از این کشور و مردمش را به چشم دیده و همین طور به عنوان کسی که دو فیلم سینمایی را در فاصلة سیزده سال دربارة افغانستان ساخته است (اولی "بایسیکل ران" در سال 1366 و دومی " سفر قندهار " در سال 1379) و نیز به عنوان کسی که برای تحقیق دو فیلمی که ساخته، حدود ده هزار صفحه کتاب و اسناد گوناگون را مطالعه کرده است، تصویر متفاوتی از افغانستان با آنچه در ذهنیت مردم دنیاست سراغ دارد. تصویری پیچیده تر، متفاوت تر، غم انگیزتر و ای بسا مظلوم تر. تصویری که نیازمند توجه است تا فراموشی یا سرکوب. اما کجاست سعدیِ " بنی آدم اعضای یکدیگرند ؟! " تا بیهودگی نصب شعرش را بر سردر سازمان ملل ببیند
مهاجرت ایرانیان به آمریکا تقریباً بین سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۷ آغاز شد. لیکن با پیروزی انقلاب اسلامی سیل مهاجرت به این کشور افزایش پیدا کرد و در این میان افراد زیادی به عنوان پناهنده سیاسی در این کشور اقامت گرفتند. بین سال های ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۰ سالانه نزدیک به ۱۰۰ هزار ایرانی به این کشور مهاجرت کردند. براساس آمار در سال ۱۹۶۵ فقط ۱۵ هزار ایرانی در ایالات متحده اقامت داشته اند که این تعداد در سال ۱۹۸۰ به ۱۲۱ هزار و در سال ۲۰۰۰ به یک میلیون نفر افزایش پیدا کرد. هم اکنون نیز قریب به دو میلیون ایرانی سکنه آمریکا هستند. در میان این مهاجرین مسلمانان، مسیحیان، یهودیان و زرتشتیان زیادی بودند، لیکن درصد مهاجرت ایرانیان یهودی به آمریکا زیاد بود. در سال ۱۹۷۹ حدود دو تا سه میلیون یهودی ایران را ترک کردند که نزدیک به یک سوم این تعداد وارد آمریکا شدند. در سال ۱۹۸۷ حدوداً ۵۵ هزار یهودی در لس آنجلس و نیویورک ساکن بوده اند که تا سال ۱۹۹۲ ، ۳۵ هزار نفر به جمعیت آنان افزوده شد. هم اکنون یهودیان ایرانی مقیم لس آنجلس بزرگترین جامعه ایرانی این منطقه را تشکیل می دهند. 
