زندگی
وی در بعلبک متولد شد. دوران کودکی را در جبل عامل در ناحیه شام و سوریه در روستایی به نام «جبع» یا «جباع» زیست، او از نژاد «حارث بن عبدالله اعور همدانی» بوده‌است (از شخصیت‌های برجسته آغاز اسلام، متوفی به سال ۶۴ خورشیدی). خاندان او از خانواده‌های معروف جبل‌عامل در قرن دهم و یازدهم خورشیدی بوده‌اند. پدر او از شاگردبرجسته شهید ثانی بوده است.
حاجی ابوالحسن نوایی از جمله بنایانی بود که از حدود سال 1282 هـ . ق، زیر دست محمد حسن خان صنیع‌الدوله (اعتماد السلطنه بعدی)، در باغ‌ها و کاخ‌های سلطنتی کار می‌کرد و در سال 1300 هـ . ق. لقب معمارباشی در بار را به خود اختصاص داد و سپس به لقب صنیع الملکی مفتخر گردید و ثروت و شهرتی به دست آورد. طرح و معماری تالار سلام، تالار آیینه، سرسراها، حوض‌خانه‌ها، اندرون و حرم خانه گلستان از اوست و نام او بر دیوارهای شرقی و غربی تالار آیینه دیده میشود. (سده‌ی سیزدهم)
درباره شخصیت معماری آلتو بی آنکه از شخصیت خصوصی وی یاد شود ، نمی توان به کمال صحبت داشت . بشریت دست کم به اندازه معماری برای آلتو اهمیت داشت . آلتو برای خواست ها و عقائد همه مردم از هر طبقه و اهل هر کجا که باشند احترام قائل بود . وی مانند جیمز جویس (نویسنده ایرلندی ) از آشنایی با مردم مختلف با مشاغل گوناگون تجربه می آموخت و این تجربه به کارهایش مایه می داد گاه همین که پا از خانه بیرون می گذاشت خود را با گفتگو و ماجراهای مردم و خیابان مشغول می کرد و همانگونه که در استفاده از ماده آلی مانند چوب صریح وبی پروا بود در آشنایی با مردم و آغاز سخن با آنان به خود تردید راه نمی داد .
به سال 1929 در کنگره CIAM در فرانکفورت وقتی آلتو برای نخستین بار وارد جمع شد قبل از آنکه از ساختمان های خود صبحت کند ، با ذکر واقعه ای که صبح همان روز بین ایستگاه راه آهن و هتل محل اقامتش برایش اتفاق افتاده بود آغاز صبحت کرد . به سال 1933 هنگامی که از فنلاند برای شرکت کنگره معماران در آتن که برای تنظیم شارت داتن تشکیل یافته بود با هواپیما ، ترن و اتومبیل به این شهر آمده بود با علاقه و خوشحالی از گفتگوی خود در راه با مسافران دیگر یاد می کرد . تازه همسفر خود او مادربزرگش بود که قسمتی از بدنش را گچ گرفته بودند و آلتو از ترنی به ترن دیگر او را یاری می کرد .
معمار به معنای واقعی کیست؟ معماری چیست؟
من تا به امروز حدود سی سال از عمرم را در این حرفه صرف کرده ام و به جرات می گویم که درک مفهوم و معنای معماری را تازه آغاز کرده ام.
معماری در اصطلاح لفظی یک خدمت است؛ هنری که در نهایت محصولی را می آفریند و آن محصول به هدف منتهی میشود اما همواره این هنر از نظر اجتماعی پر خطر است زیرا هنری تحمیلی است. شما می توانید کتابی بد را بیرون بیندازید و یا موسیقی ناهنجار را گوش نکنید اما نمی توانید از دیدن برجی زشت و بد منظر که در مقابل خانه تان قد برافراشته اجتناب کنید. معماریی که منظری بد ترکیب را به مردم تحمیل می کند، هیچ فرصتی برای استفاده کنندگان نمی آفریند و این مسئولیتی سنگین و جدی برای نسل فعلی و نسل های آینده است. معماری در حقیقت کهن ترین حرفه جهان است و شاید دومین حرفه از نظر قدمت. البته اگر شکار و کشاورزی و کشف دریاها را جزو نخستین و کهن ترین حرفه ها تلقی نماییم.÷