دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 4
محمود درویش
محمود درویش (زاده ۱۳ مارس ۱۹۴۱ - ۹ اوت ۲۰۰۸) شاعر و نویسنده فلسطینی بود.
/
محمود درویش در سال 1941 میلادی در روستای بروة- نزدیک شهر عکا- به دنیا آمد. در خانواده ای فقیر و پرجمعیت و با هشت فرزند. کودکی اش سرشار از خاطره های مرارت بار است؛ فرار از روستای پدری به لبنان و بازگشت به زادگاه، مهم ترین خاطره سال های کودکی است که دامنه تأثیر آن به تمام سال های زندگی و تمام سطرهای شعر درویش کشیده می شود. او در زندگی نامه خود خاطره آن شب شگفت را چنین روایت می کند: شش سالگی ام را به یاد می آورم. در روستایی کوچک و آرام به سر می بردیم. روستای بروة، برتپه ای سبز که رو به رویش دشت عکا گسترده بود. من پسر خانواده ای از طبقه متوسط بودم که از راه کشاورزی روزگار می گذراند.
همین که هفت سالگی از راه رسید، بازی های کودکانه متوقف شد و من به یاد دارم که چگونه چنین شد؟ تمام ماجرا را به یاد دارم. شبی از شب های تابستان که اهالی روستا عادت داشتند بر بام خانه ها بخوابند، مادرم ناگهان مرا از خواب بیدار کرد. خودم را همراه صدها روستایی دیدم که در جنگل می دوم، گلوله از بالای سرمان می گذشت و من از ماجرا هیچ سر در نیاورده بودم. پس از یک شب سرگردانی و گریز، با یکی از خویشانم- که در همه سو پراکنده و گم گشته بودند- به روستایی ناشناس رسیدم که کودکانی دیگر داشت. ساده دلانه پرسیدم؛ من کجایم؟ و برای نخستین بار کلمه لبنان را شنیدم!
به گمانم آن شب، در نهایت خشونت بر کودکی ام نقطه پایانی نهاد و بدین گونه کودکی خالی از سختی ها به پایان رسید و ناگهان حس کردم که بزرگ شده ام. دلخوشی های من متوقف شد و من به سختی ها و رنج ها وادار شدم. آن روزها را که در لبنان به سر بردم، فراموش نکرده ام و هرگز فراموش نخواهم کرد؛ آشنایی ام را با واژه وطن برای بار نخست و بی هیچ آمادگی؛ در صفی طولانی ایستاده بودم تا جیره ای را که سازمان پناهندگان قسمت می کرد، بگیرم. جیره اصلی همان پنیر زرد بود. آن جا برای بار نخست کلمات تازه ای می شنیدم که پنجره ای به سوی دنیایی نو پیش رویم می گشود؛ وطن- جنگ- اخبار-پناهندگان- سربازها- مرزها...، با این کلمات بود که بررسی و درک و شناخت دنیای تازه، و موقعیت تازه ای را آغاز کردم که کودکی را بر من حرام می کرد.
این روایت، روایت کوچی تلخ بود که چون فاجعه ای ناگهان به سان زلزله ای مهیب با فوران آتشفشانی دوزخی بر کودکی فرزند فلسطین آوار شد، روایت بازگشت نیز چونان روایت کوچ ملموس است و سرشار از سادگی و شگفتی توأمان، چه بگویم! تلخ زیباست: یک سال واندی پس از پناهنده زیستن، یک شب به من گفتند که فردا به خانه برمی گردیم. خوب به یاد می آورم که آن شب را نخوابیدم..... از فرط شادمانی نخوابیدم. بازگشت به خانه- برای من- یعنی پایان پنیرزرد، پایان مزاحمت های بچه های لبنانی که با تعبیراهانت بار پناهنده مرا می نواختند.
..... برای بازگشت بیرون آمدم. سیاهی بر همه چیز سایه افکنده بود. ما سه تن بودیم؛ من و عمویم و راهنمایی که کوره راه های دشت را می شناخت. یادم می آید روی زمین می خزیدیم تا دیده نشویم. مسافتی طاقت فرسا را پشت سر گذاشتیم، خودم را در روستایی دیدم اما شکست آرزوها چه سخت بود! ما به روستای دیرالاسد رسیده بودیم و دیرالاسد روستای من نبود، نه خانه من آن جا بود و نه کوچه من. پرسیدم: کی به روستای خودمان می رویم؟ .... به خانه خودمان ؟ جواب ها قانع کننده نبود و من چیزی نمی فهمیدم. من معنای ویرانی روست را نمی فهیمدم، چرا دنیای مرا ویران کردند؟ و این ویرانگران چه کسانی بودند! اندک، اندک، به زندگانی بزرگان و ماجراهای آنان عادت پیدا کردم و برایم در نهایتِ ناکامی روشن شد که دیگر به آن سرچشمه روءیاهایم بر نمی گردم، دیگر به کوچه کودکی هایم باز نمی گردم. در لبنان پناهنده بودم، اکنون این جا در سرزمین خودم نیز پناهنده ام!
بدین گونه روءیای سرزمین روءیایی، دوشادوش کابوس اشغال- چونان دوهمزاد- در جان شاعر و کلماتش حلول می کنند و در رگ و ریشه تمامی زمزمه ها حضوری پیوسته و بی انقطاع می یابند؛ از کودکی تا مرگ.
او بیش از سی دفتر شعر منتشر کرد و شعرهای او که بیشتر به مساله فلسطین مربوط می‌شد در بین خوانندگان عرب و غیر عرب شهرت و محبوبیت داشت. برخی از شعرهای او به فارسی ترجمه و منتشر شده است.
او مدتی عضو سازمان آزادیبخش فلسطین بود و در ۱۹۹۹ در اعتراض به پذیرش توافق‌های اسلو از این سازمان استعفا داد.
درویش از "تشکیل دولتی مستقل در کنار کشور اسرائیل" دفاع می‌کرد. او میهن‌پرستی بود که با گرایش‌های افراطی، شامل یهودی‌ستیزی، مخالف بود. به فرهنگ و ادب اسرائیل احترام می‌گذاشت. آثار او پیوسته در اسرائیل منتشر می‌شد. خود او به خوبی به زبان عبری حرف می‌زد و در میان یهودیان اسرائیل دوستان بی شمار داشت.
زندگینامه
محمود درویش در ۱۳ مارس ۱۹۴۱ در روستای البروه در شرق شهر عکا در فلسطین به دنیا آمد[۲]. وی سالهای زیادی از عمرش را در قاهره، بیروت، تونس و پاریس به تبعید گذراند
محمود درویش در اوت ۲۰۰۸ در پی عمل جراحی قلب در تگزاس آمریکا در گذشت.
آثار
گنجشگ‌های بی بال(۱۹۶۰)
برگ‌های زیتون(۱۹۶۴)
عاشقی از فلسطین(۱۹۶۶)
گنجشکها در الجلیل می‌میرند(۱۹۶۹)
چرا اسب را تنها گذاشتم(۱۹۹۹)
از آنچه که کرده‌ای پوزش مخواه(۲۰۰۳)
محمود درویش سرودن شعر را از دوازده سالگی آغاز می کند. تجربه چاپ شعر برای بار نخست در چهارده سالگی به سراغش می آید. جالب این که نخستین تجربه زندان نیز در چهارده سالگی اش اتفاق می افتد. آیا میان رهایی کلمات از جان شاعر با دربند شدنِ او رابطه ای هست؟ آیا شاعر همانند آن قناری عاشق است که چون آوازی خوش در منقار دارد، سزاوار تجربه قفس است؟
کتاب نخست محمود درویش در نوزده سالگی شاعر با نام گنجشکان بی بال به چاپ رسید که تجربه های شتابزده او با تأثیر پذیری وسیع از شعر شاعران انقلابی جهان بود و با لطبع با ارزش گذاری در حد سیاه مشق های اولیه یک شاعر جوان طبقه بندی می شود. اما این کتاب برگ های زیتون بود که محمود درویش را به عنوان استعدادی درخشان در پهنه شعر عربی معرفی کرد. این کتاب چهار سال پس از مجموعه نخست در سال 1967 به چاپ رسید و چند شعر از معروف ترین شعرهای محمود درویش را در این مجموعه می توان سراغ گرفت. از جمله شعر مشهور کارت شناسایی با این آغاز؛ سَجِّل! / اَنَاعربِیٌّ
