اختصاصی از
اینو دیدی دانلود مقاله دندان پزشکی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
چکیده
مقدمه:
در ارتودنسی ثابت جهت نیل بر درمان از رابطه آرچ وایر- لیگاچور – براکت استفاده می شود که لیگاچور نقش اتصال دهنده بین آرچ وایر به براکت را بازی می نماید. روشهای بستن آرچ وایر بر 3 دسته هستند. یکی از آنهااستفاده از لیگاچورهای الاستومریک است که خاصیت اصطکاکی این لیگاچورها تمایل به جلوگیری از پیشرفت درمان دارد و بعلت degeration و طبیعت غیر بهداشتی آنها احتیاج به نگهداری مستمر دارند و این مسئله کارآمدی کلینیکی را کاهش می دهد.
مواد و روشها:
برای مقایسه رنگ پذیری سه نوع از الاستیک لیگاچور dentarum ، ito و glenro ابتدا 12 بیمار که تحت درمان ارتودنسی قرار داشتند انتخاب شده و در هر یک از آنها 4 الاستیک از هر نوع در قسمتهای مختلف دهان استفاده شد. الاستیک ها قبل از قرار گیری در دهان با دستگاه Scaner Genius HR6X اسکن شده و در نرم افزار کامپیوتریAdobe photoshop CS2 قسمتی از الاستیک جهت تعیین رنگ انتخاب شد. پس از قرارگیری الاستیک ها در دهان بمدت 4 هفته یا یک ویزیت ارتودنسی الاستیک ها از دهان خارج شده و خشک شدند، دوباره اسکن شده و مجدداً توسط چاپگر چاپ گردیدند و بوسیله کالریمتر تغییرات رنگ آنها اندازه گیری شد و تغییرات رنگ (a, l, b) با مقایسه مقادیر بدست آمده از کالریمتر در مورد تغییرات هر یک از انواع مورد استفاده محاسبه شد.
یافته ها:
براساس تغییرات سه شاخص b، l و a با توجه به DE و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه شاخص رنگ پذیری در سه گروه، تفاوت معنی داری داشت (001/0 P<). اما آزمون توکی نشان داد که تفاوت شاخص رنگ پذیری بین glenro با دو گروه دیگر
( dentarum و ito) بود بطوری که رنگ پذیری glenro کمتر از دو گروه دیگر می باشد.
نتیجه گیری:
با توجه به مقادیر بدست آمده b ، l و a قبل و بعد از قرار گیری الاستیک ها در دهان در سه گروه ito، dentarum و glenro به ترتیب l درجاتی از کاهش را نشان می دهد. و همچنین b به طور محسوسی در هر سه گروه افزایش یافته است و چون + است در نتیجه میزان زردی آن بیشتر افزایش یافته است ولی a با وجود منفی بودن در هر سه گروه، در ito و glenro افزایش یافته است، ولی در dentarum کاهش پیدا کرده است.
در مجموع میزان تغییر رنگ glenro از دو گروه دیگر کمتر است.
مقدمه
در ارتودنسی ثابت جهت نیل به درمان از رابطه آرچ وایر-لیگاچور-براکت استفاده
می شود که لیگاچور نقش اتصال دهنده بین آرچ وایربه براکت را بازی می نماید. در ابتدا از سیم ها بویژه استنلس استیل جهت اتصال آرچ وایر به براکت استفاده می گردید ولی بعداً از الاستومرها یا اورینگ ها جهت اتصال آرچ وایر به براکت بهره گرفته شد. روش دیگری برای اتصال آرچ وایر به براکت نیز وجود دارد که به جای استفاده از لیگاچور بطور مستقل براکت نقش آن را بازی می کند و تغییری که در ساختار براکت انجام گرفته است آن را برای پذیرش آرچ وایر آماده نموده است.
روشهای بستن آرچ وایر به 3 دسته تقسیم می شوند:
1) استفاده از لیگاچورهای استنلس استیل که بعلت افزایش کار کلینیکی لازم برای آنها از محبوبیت کمتری برخوردار هستند.
2) استفاده از لیگاچورهای self ligating که روش مناسبی جهت کوتاهتر کردن cheir time و زمان درمان و همچنین کنترل دقیق جابجایی دندان است و بعلاوه کاهش چشمگیر در اصطکاک در آن به ثبت رسیده است.
3) استفاده از لیگاچورهای الاستومریک که از مزایای آن سهولت در استفاده از آن و کاهش زمان کار کلینیکی نسبت به لیگاچورهای استنلس استیل است ولی کنترل محدود کننده آنها با گذشت زمان تضعیف می گردد همچنین خاصیت اصطکاکی این لیگاچورها تمایل به جلوگیری از پیشرفت درمان دارد و بعلت degeneration و طبیعت غیربهداشتی آنها احتیاج دارند که بطور مستمر نگهداری شده بدین وسیله با کارآمدی کلینیکی مداخله دارند. بعلت اثر رنگ پذیری این لیگاچورها برآن شدیم که در این مطالعه اثر رنگ پذیری چند نوع مختلف از الاستیک modulus ها را با هم مقایسه نماییم. جت مقایسه میزان تغییر رنگ چند روش متفاوت وجود دارد که این روشها جهت ارزیابی رنگ دندان بکار می روند.
1) استفاده از روش بصری 2) استفاده از کالریمتری 3) اسپکتروفتومتری 4) آنالیز کامپیوتری که در این تحقیق از روش کالریمتری و آنالیز کامپیوتری استفاده شده است. شرح کامل هر یک از این روشها در مبحث رنگ دندان و روشهای اندازه گیری آن آمده است.
کلیات
الاستومرها
الاستومر یک اصطلاح کلی است و موادی را شامل می گردد که بعد از تغییر شکل قابل توجه، در صورت برداشته شدن نیروی اعمال شده می توانند سریعاً به ابعاد اصلی خودشان برگردند احتمالاً اولین الاستومر شناخته شده لاستیکهای طبیعی بودند که توسط تمدنهای اینکا (Incan) و مایا (Mayan) مورد استفاده قرار گرفتند. زمانی کلمه rubber فقط به لاستیکهای طبیعی که یک پلیمر هیدروکربن بوده و از واحدهای واحدهای isoprene تشکیل می شدند اطلاق می گردید. لاستیک طبیعی ممکن است از صدها نوع مختلف گیاهان بدست آورده شود. هر چند که منبع اصلی آن درخت لاستیک (Hevea brasiliensis) می باشد. اما از اوایل قرن بیستم شیمیدانها در جهت سنتز موادی که جانشین و مشابه لاستیک طبیعی بوده و یا حداقل دارای خواص شبیه به آن باشند، کوشش بسیار نمودند که حاصل تلاش آنان بدست آوردن انواع گوناگونی از الاستومرهای مصنوعی شد(1).
مواد الاستیک مصنوعی، پلی اورتان هایی هستند که ترکیب دقیق آنها اطلاعات اختصاصی می باشد. پلی اورتان یک نام عمومی است که به پلیمرهای الاستیکی که دارای زنجیره اورتان باشند، اطلاق می شود. پلی اورتان ها پلیمرهای مستقیم اورتان نیستند؛ بلکه از جریان واکنشهای پلی استرها یا پلی ارتها بادی یا پلی ایزوسیاناتها ساخته می شوند. که یک ساختار پیچیده دارای زنجیره های اورتان ایجاد می کنند. پلیمرها مواد الاستیک ایده آل نیستند، چرا که خصوصیات مکانیکی آنها وابسته به زمان و درجه حرارت می باشد.
پلیمرهای الاستیک مصنوعی به طور گسترده ای در عقب بردن کانینها، بستن دیاستمها، تصحیح چرخش ها، جایگزینی گره های لیگاچور و بستن فضای عمومی استفاده شده اند.
پلیمرهای الاستیک مصنوعی از چند جنبه ناقص هستند. آنها پس از قرار گرفتن در حفره دهان در مدت کوتاهی به طور دائم رنگی می شوند. تغییر پذیری آنها در تحویل نیرو بیشتر از الاستیک های لاتکس است. همچنین میزان تغییر شکل پلاستیک آنها از الاستیک های لاتکس بیشتر می باشد. یکی از بزرگترین مشکلات همراه با پلیمرهای الاستیک از دست رفتن نیروی آنها تقریباً به میزان 50% در ظرف روز اول می باشد.
لیگاچورهای الاستومری که موضوع این تحقیق می باشند، پلی اورتانهایی هستند که برای بستن آرچ وایرها به براکتهای ارتودنسی استفاده می شوند. لیگاچورهای الاستومری به دو شکل اصلی ساخته می شوند. قالب گیری تزریقی (injection modling) و برشی (die cut stamping) . در روش اول، لیگاچورها به وسیله تزریق مواد الاستومری مایع شده به داخل یک قالب و سخت شدن آن تشکیل می شوند، در حالی که لیگاچورهای برشی از لوله های الاستومری که قبلاً پردازش شده اند، بریده می شوند. خصوصیات تبلیغاتی در باره لیگاچورهای الاستومری شامل نیروهای ملایم مدام، نشاندن آرچ وایر به مدت طولانی و پایدار و مقاومت در برابر جذب آب می باشد. مزایای لیگاچورهای الاستومری این است که آنها می توانند به سرعت به کار برده شوند، برای بیمار راحت هستند و در تنوعی از رنگها موجود می باشند. معایب آنها این است که دندانها و بافتهای نرم ممکن است به صورت نامطلوبی به وسیله تجمع میکروبی برروی سطوح دندانی مجاور براکتهای بسته شده با لیگاچورهای الاستومری تحت تأثیر قرار بگیرند، آرچ وایرها ممکن است به طور کامل در طی تصحیح تورک یا چرخش نشانده نشوند و اتصال (binding) ممکن است در مکانیکهای لغزشی (sliding) اتفاق بیافتد.
مطالعات اندکی وجود دارد که خصوصیات استحکامی الاستومری را بررسی کرده باشند. مطالعات منتشر شده برروی فرآورده های الاستومری معمولاً thread و chain های دارای دو یا چند زنجیره را از نظر تأثیر زمان، درجه حرارت ، PH بزاق و جذب آب برروی از دست دادن نیرو، تغییر شکل دائمی و استحکام آنها بررسی کرده اند.
اگر چه لیگاچورهای الاستومری از همان مواد chain های الاستومری ساخته
می شوند، کاربردهای کلینیکی آنها متفاوت است. بنابراین واکنشهای کلینیکی آنها هم ممکن است متفاوت باشد(1).
مطالعه در مورد شاخص های رنگ و رنگ پذیری لیگاچورهای الاستومری به این صورت در literature مشاهده نشد.
مشخصات برجسته الاستومرها
1) بالاتر از دمای شیشه ای خودشان قرار دارند.
2) دارای کشش پذیری و انقباض پذیری سریع هستند.
3) وقتی کشیده می شوند استحکام و ضریب کشسانی بالایی بدست می آورند.
4) الاستومرها دارای محتوای بلورین پائین و یا قابل اغماض می باشند.
5) جرم مولی الاستومرها برای تشکیل شبکه به اندازه کافی بالا بوده و به سهولت تشکیل اتصالات عرضی می دهند.
خواص فیزیکی الاستومرها
حرکت ارتودنتیک دندانی از طریق اعمال نیرو برروی دندان منتج می شود. نیروها بوسیله دستگاههای ارتودنسی که توسط کلینیسین تعبیه و فعال شده اند ایجاد می گردد و سرانجام دندانها و ساختمانهای نگهدارنده آنها در پاسخ به این نیروها همراه با یک واکنش پیچیده بیولوژیک باعث حرکت دندان در استخوان می گردند که در نهایت باعث مال اکلوژن خواهد شد(2).
بطور کلی load یا سیستم خارجی نیرو باعث نوعی تغییر شکل می گردد که می تواند خواسته یا ناخواسته باشد. از طرف دیگر کلینیسین بوسیله ایجاد تغییر شکل در وسایل ارتودنسی بر سیستم دنتوفاسیال (dentofacial) اعمال نیرو می کند. از آنجایی که کلینیسین خود ایجاد کننده و یا شاهد تغییر شکل قبل، در حین و یا بعد از فعال کردن اجزاء ارتودنسی می باشد. بنابراین هر گونه تغییر شکل جزئی و یا کلی در شکل اجزاء ارتودنسی که باعث تغییر الگوی سیستم اعمال نیرو می شود را deformation می گویند که دو نوع می باشد(3).
1) وقتی موقعیت دو نقطه از یک جسم نسبت به یکدیگر مورد بررسی قرار گیرد، اگر فاصله آن دو نقطه نسبت به حالت عادی آن جسم افزایش یابد آن را تغییر شکل tensile یا extensional نامند و اگر کاهش یابد compression گویند.
2) در صورتی که تغییر وضعیت دو ردیف از ذرات تشکیل دهنده یک ماده نسبت به هم روی دهد، به این نوع تغییر شکل shearing گویند.
زمانی می توان یک جزء ارتودنسی را غیر فعال خواند که، بجز نیروی اندکی که توسط جاذبه و وزن آن بوجود می آید، هیچگونه اعمال نیرویی نداشته باشد.
ساختار الاستیکها به نحوی است که deformation در آنها بیشتر به صورت extensional (کشیدن) ایجاد می گردد(3). لازمه حرکت ارتودنتیک دندان، اعمال سیستم نیرویی است که بتواند پاسخ مناسبی در واحدهای دندانی ایجاد نماید. بنابراین در یک سیستم اعمال نیروی ایده آل باید خصوصیات زیر وجود داشته باشد(2): 1) نیروی اعمال شود که بیشترین حرکت دندان را در واحد زمان، با کمترین ناراحتی ناراحتی و حداقل آسیب بافتی بهمراه داشته باشد 2) بیمار براحتی بتواند بهداشت دهان را رعایت کند 3) به حداقل همکاری بیمار نیاز باشد 4) chair time کمی نیاز باشد 5) از لحاظ اقتصادی با صرفه باشد.
در سیستم های نیروی موجود، سعی شده حداقل قابل قبول از خصوصیات فوق الذکر وجود داشته باشد، هر کدام نقطه ضعفهایی دارند. بنابراین ارتودنتیست باید با آگاهی از مزایا و معایب آن بهترین سیستم را برگزینند. یکی از روشهای اعمال نیرو در ارتودنسی استفاده از الاستیک می باشد. نقطه ضعف اصلی این مواد عدم توانایی در ثابت نگه داشتن نیروی اولیه در مدت زمان اعمال آن می باشد. تجربیات کلینیکی نشان داده اند که الاستیکها بعد از استفاده در دهان ، دچار تغییر شکل از نوع پلاستیک می شوند. مقدار این تغییر شکل بستگی به مقدار کشش، زمان استفاده، مواد تشکیل دهنده وشرایط محیط دارد(4).
تحقیقات گسترده و متفاوتی در رابطه با الاستیکها انجام گرفته که هر کدام تعدادی از متغیرها را مورد بررسی قرار داده اند. بطور کلی متغیرهایی که در مطالعات مختلف مورد مطالعه قرار گرفته اند را می توان به چهار گروه تقسیم نمود که عبارتند از(5) :
1) اعمال نیرو و اضمحلال آن
2) تأثیر prestretching
3) تأثیر محیط
4) تحقیقات جانبی
دکتر احراری(6) در مطاله ای به بررسی خصوصیات کششی (استحکام کششی، میزان کشش تا استحکام کششی، چقرمگی و ضریب الاستیسته) لیگاچورهای الاستومری شفاف تزریقی هفت شرکت مختلف در حالت اولیه و پس از 28 روز نگهداری در محیط دهانی پرداختند که نتایج قابل توجهی نیز بدست آوردند و اینک در این مجال به بررسی ثبات رنگ لیگاچورهای الاستومری پرداخته می شود.
تأثیر روش بستن آرچ وایر
هنگامی که مکانیکهای اسلایدینگ استفاده می شوند، اصطکاک یک ملاحظه اصلی
می باشد(7). تخمین زده می شود که50% نیروی ارتودنسی به کار برده شده در این سیستم صرفاً برای غلبه بر اصطکاک استفاده می شود(8).
روش بستن آرچ وایر به نظر می رسد که یک تعیین کننده مهم در ایجاد اصطکاک باشد(7و9). مطالعات نشان داده اند که لیگاچورهای استنلس استیلی که به صورت شل بسته شده باشند، اصطکاک کمتری از لیگاچورهای الاستومری استاندارد ایجاد می کنند(11و10).
به هر حال افزایش در زمان کار کلینیکی لازم برای به کار بردن لیگاچورهای استنلس استیل سبب شده است که آنها هنوز در موقعیت کلینیکی محبوبیت کمتری از الاستومرها داشته باشند.
جهت کاهش اصطکاک سیستم های مدول الاستومری صیقلی و پوشش دار معرفی شده اند که ادعا می کنند سهولت استفاده را با اصطکاک کم ترکیب می نمایند(12). یک روش دیگر برای کاهش دادن اصطکاک، اجتناب از هر شکلی از بستن می باشد. این به وسیله سیستم های براکت self-ligating حاصل شده است(13) که معلوم شده اصطکاک را در وضعیتهای خاصی کاهش می دهند(14).
به نظر می رسد که میزان نیرویی که لیگاچورها اعمال می کنند تا آرچ وایرها را در براکتهای ارتودنسی نگه دارند، بستگی به اندازه لیگاچور الاستومری، طول مدت استفاده ، سرعت تخریب فرآورده، حرکت ارتودنسی مطلوب، نوع آرچ وایر و نیز اندازه و طرح براکت مورد استفاده داشته باشد(16و15و10).
Echols (9) در سال 1975 بیان کرد که لیگاچورهای الاستومری در مکانیکهای لغزشی سبب اتصال (binding) می شوند و پیشنهاد کرد که نیروی اعمال شده به یک دندان یا سگمنت مفروض به منظور جبران نیروهای اتصال (binding) لیگاچورهای الاستیک افزایش داده شود.
Thurow (17) در سال 1975 در پاسخ به پیشنهاد Echols ذکر کرد که در شرایط کلینیکی اثر لیز کننده بزاق و حرکات اندک دندانهای دارای فانکشن سبب می شود که دندانها آسانتر از شرایط آزمایشی Echols حرکت نمایند. او توصیه کرد که مقادیر نیرو باید بر مبنای ملاحظات بیولوژیک قرار داده شوند و از استعمال نیروی خیلی زیاد که ممکن است سبب آسیب بافتی و فشار بر انکوریج شود، اجتناب گردد.
Sims و همکاران(13) در سال 1993 تأثیر دو نوع روش بستن را با لیگاچورهای الاستومری بررسی کردند: روش معمولی و طرح figure of eight . آنها متوجه شدند که طرح figure of eight به مقدار زیادی اصطکاک را نسبت به گره های معمولی افزایش داد.
Bednar و Gruendeman (10) در سال 1993 نشان دادند که لیگاچورهای الاستومری در نگه داشتن آرچ وایر در slot براکتها زمانی که گشتاورهای چرخشی بزرگ به کار برده شدند، مؤثر نبودند.
Edwards و همکاران(18) در سال 1995 تأثیر چهار نوع تکنیک بستن را برروی مقاومت اصطکاک بین براکتها و سیمهای استنلس استیل بررسی کردند. تکنیکهای مورد بررسی شامل مدولهای الاستیک معمولی، مدولهای الاستیک بسته شده به صورت
figure 8 ، لیگاچورهای استنلس استیل و لیگاچورهای پوشیده شده با تفلون بود. در این مطالعه لیگاچورهای الاستومری بسته شده به صورت figure 8 بالاترین میزان اصطکاک و لیگاچورهای پوشیده شده با تفلون کمترین میزان اصطکاک را نشان دادند. همچنین تفاوت معنی داری بین مقاومت اصطکاک مدولهای الاستیک معمولی با لیگاچورهای استنلس استیل مشاهده نشد.
Hain و همکاران (12) در سال 2003 تأثیر روش بستن برروی اصطکاک را در مکانیکهای لغزشی (sliding) بررسی کردند و تأثیر مدولهای الاستومری صیقلی جدید تولید شده توسط TP Orthodontics را که ادعا شده اصطکاک در حد فاصل سیم/مدول را کاهش می دهند، ارزیابی نمودند. مدولهای صیقلی با مدولهای معمولی، لیگاچورهای استنلس استیل و سیستم براکت self ligating نوع SPEED مقایسه شدند. همچنین تأثیر استفاده از مدولهای صیقلی با براکتهای سرامیکی تقویت شده با فلز و براکتهای کوچک (مینیاتور) بررسی شد. نتایج نشان داد که مدولهای الاستومری صیقلی TP Orthodontics به صورت قابل توجهی اصطکاک در حال سکون کمتری در حد فاصل مدول/آرچ وایر نسبت به مدولهای معمولی ایجاد کردند. براکتهای SPEED عموماً اصطکاک کمتری از هر نوع براکت دیگر آزمایش شده با مدولهای معمولی به وجود آوردند. به هر حال استفاده از مدولهای صیقلی با همه انواع براکت آزمایش شده به طور معنی داری اصطکاک را تا زیر مقادیر ثبت شده در گروههای SPEED کاهش داد. در این بررسی لیگاچورهای استنلس استیل که به صورت شل گره زده شده بودند، کمترین مقاومت اصطکاکی را نسبت به همه روشهای بستن آزمایش شده ایجاد کردند.
Griffiths و همکاران (19) در سال 2005 مقاومت به اصطکاک مدولهای پوشش دار Super Slick را با مدولهای گرد و چهار گوش و نیز این نیروهای اصطکاکی را با یک براکت
self ligating (Damon 2) مقایسه کردند. نتایج نشان داد که هنگامی که ترکیبهای مختلف براکت و مدول الاستومری مقایسه شدند، تفاوتهای چشمگیری وجود داشت. در اکثر موارد، مدولهای گرد کمترین مقاومت و مدولهای چهارگوش بیشترین مقاومت به sliding را ایجاد کردند که مدولهای Super Slick در بین این دو قرار داشت. براکت
self-ligating (Damon 2) کمترین مقاومت به sliding را در بین همه ترکیبات
براکت/ ligation فراهم کرد و تقریباً به طور کامل اصطکاک را تحت شرایط این آزمایش حذف کرد. محققان پیشنهاد کردند که یک سیستم self-ligating مناسب ترین روش حذف مقاومت به اسلایدینگ به وسیله لیگاچورها می باشد.
براکت های Self ligation
ارائه اپلاینس edgewise اوج سالهای کار ادوارد انگل و تغییرات زیادی در طراحی اپلاینس ارتودنتیک را نشان می دهد. در مجموع پیشرفتهای مهم بیان استعداد های او در پیدا کردن شباهت این طرح اصلی او با اپلاینس های مدرن ارتودنتیک قابل طرح است. پیشرفتهایی از قبیل : باندینگ مستقیم، کاهش در سایز براکت و نیاز کاهنده برای خمیدگی های آرچ وایر کمک کردند تا کارآمدی کلینیکی افزایش یابد در حالیکه پذیرش بیمار بهتر شده است. بهرحال اطمینان روی اصلاح این طرح اصلی محدودیت های ذاتی در بر داشت. یک اپلاینس ارتودنتیک یک راه کارآمد انجام درمان واقعی را تأمین می کند. بدرستی یک اپلاینس کارآمد ارتودنتیک باید کنترل و پیش گویی بیشتری را تأمین کند. اپلاینس باید پیشرفت درمان را افزایش دهد نه از پیشرفت درمان جلوگیری کند و این باید کارآمدی کلینیکی را افزایش دهد در حالی که شیوه های درمانی آسان می شوند. همچنین اپلاینس باید از لحاظ زیبائی شناختی خوشایند باشد و باید بهداشت دهانی خوبی را فراهم نماید . طراحی twin edgewise کمی از این ایده ها دور افتاده است(20).
براکت twin edgewise یک اپلاینس پاسیو است که ناتوان در تأثیر و کنترل حرکت دندانی است زیرا متکی به یک لیگاچور است تا آرچ وایر را قفل کند. محدودیت های ذاتی بوسیله این رابطه آرچ وایر-لیگاچور – براکت تحمیل می شوند که نهایتاً کارآمدی کلینیکی اپلاینس را به خطر می اندازند. از این رو اپلاینس های tie-wing رواج یافتند. وابستگی این اپلاینس ها به لیگاچورهای الاستومریک زیست تجزیه پذیر و آرچ وایر full sized برای کنترل، ارزش پیشگویی و کارآمدی کلینیکی موجب شده، فقط با وایرهای full sized لیگاچورهای الاستومریک تهیه شوند بدین ترتیب کنترل محدود کننده آنها افزایش می یابد که با گذشت زمان تضعیف می شوند. خاصیت اصطکاکی لیگاچورهای الاستومریک تمایل به جلوگیری از پیشرفت درمان دارند. کاهش بار اصطکاکی از طریق استفاده از وایرهای زیرین بیش از این، کنترل را قربانی می کند. بعلاوه degeneration و طبیعت غیربهداشتی لیگاچورهای الاستومریک احتیاج دارند که بطور مستمر بررسی شوند بدین طریق با کارآمدی کلینیکی مداخله می کنند(20).
براکتهای self ligation اکتیو در برابر براکتهای پاسیو
یک براکت self ligating بعنوان براکتی است که بطور دائمی نصب می شود اجزاء متحرک، آرچ وایر را به دام می اندازند. براکتهای self ligating به دو دسته تقسیم بندی می شوند، اکتیو و پاسیو(21).
براکتهای پاسیو از اجزاء قابل تحرک و ریجید استفاده می کنند تا آرچ وایر را بدام بیندازند . کنترل دندانی با براکتهای پاسیو صرفاً بوسیله فیت بین شیار براکت و آرچ وایر تعیین می شود. در نتیجه کنترل دندانی غالباً با وایرهای زیرین جا داده شده در آنچه که اساساً در tube آرچ وایر است مداخله می کند. اثر این کاهش در میزان کنترل دندانی درمان بوسیله پیدایش وایرهای نیکل-تیتانیوم کاسته شده است اما وقتی که وایرهای سفتتری مشکل جا می افتند می تواند باعث مشکلات بعدی در درمان شود.
در براکتهای اکتیو از اجزاء قابل انعطاف استفاده می شود و تا آرچ وایر بدام افتد، این اجزاء قابل انعطاف ، آرچ وایر را در شیار آن محدود می کنند و توانایی ذخیره و آزادسازی بعدی انرژی از طریق deflection الاستیک را دارند. این عمل آرام، میزان نیروی کم اما مداوم را به دندان منتقل می کند و آن ساختارها را حمایت می کند و باعث کنترل صحیح حرکت می شود. اجزاء قابل انعطاف عمل homing ممکن است بعنوان توانایی براکت توصیف شوند که خود را تطبیق می دهند. همراهی آن با دندان در 3 بعد است تا اینکه آرچ وایر بطور کامل در شیار خود قرار بگیرد.
تاریخچه اتچمنت های ارتودنتیک self ligating:
مفهوم اتچمنت های ارتودنتیک self ligating جدید نیست. اولین اختراع ثبت شده برای اتچمنت self ligating ، براکت Boyd band است که توسط Charles E Boyd در سال 1933 به ثبت رسیده است. کمی بعد از آن Jams. W Ford طرح fordloke را به ثبت رسانید که بمدت کوتاهی توسط کمپانی Dec Gold شیکاگو تولید آن متوقف شد بدلیل اینکه بسیار گران و پر حجم و عملی تجاری بود براکت دوباره در سال 1951 توسط پسر او William F. ford معرفی شد اما این در درجه اول برای تکنیک twin-wire Johnson به بازار عرضه شد(22).
براکت edge lock در سال 1971 بعنوان یک طرح پیشنهادی در مقیاس وسیع بطور تجاری معرفی گردید(23). براکت edge lock اولین طرح براکت self ligating بود که همه نوع موفقیت تجاری را دارا بود. براکت edge lock در اوایل 1980 بوسیله طرح دیگری که mobile lock خوانده می شد دنبال گردید(24). هر دوی آنها براکتهای پاسیو بودند که پذیرش محدودی در جامعه ارتودنتیک داشتند. زیرا طرح پر حجم ، کنترل دندانی محدود داشتند و پذیرش وسیع آن در سال 1970 بود(25).
در سال 1986 براکت self ligating ، Activa توسط E. Pletcher طراحی شد. همچنین بعنوان ligation جایگزین پیشنهاد شد. بنابراین براکت edge lock اولیه، رفتار پاسیو براکت Activa که تأثیر متقابل با آرچ وایر داشت را محدود کرد. این عدم تحرک با نقایص طرحهای دیگر ترکیب شد از قبیل این که بیمار می تواند براکت را بیش از حد عرض مزیودیستالی باز نماید و سرانجام بسمت ورشکستگی تجاری سوق داده شد.
طرح بعدی time bracket self ligting در سال 1995 به بازار عرضه شد. اگر چه time براکت در ظاهر به براکت SPEED شبیه بود ولی طرح و شکل فعالیت آن بطور قابل توجهی متفاوت بود و در واقع براکتی پاسیو. یک سال بعد در سال 1996 براکت Damon معرفی شد به نام Damon SLI براکت از یک پوشش فلزی نازک تشکیل شده که سطح لبیال بدنه براکت twin بود و tie-wings آن را می پوشاند(26). این پوشش ریجید دیواره چهارم شیار آرچ وایر را شکل می دهد. وقتی که در وضعیت بستن قرار دارد پوشش شیار آرچ وایر در tube مشابه آنچه که در tube باکال مولر است مخفی می شود. این طرح پاسیو بود و بدلیل مشکلاتی از قبیل پر حجم بودن و کنترل دندانی محدود، دوره زندگی تجاری آن کوتاه بود. براکت twin lock دومین تلاش A.J Wildmans بعد از براکت edge lock بود تا براکت self ligating بطور کلینیکی ساخت(23). Twine lock در سال 1998 معرفی گردید Twin lock یک اسلاید مستطیل که بین tie-wing یک براکت edgewise twin جا گرفته بود. طرح بقیه براکتهای self ligating مشابه بود. اسلاید solide شیار آرچ وایر را در تیوب مخفی می کرد از این رو کنترل دندانی را محدود
می نمود، یک سال بعد از معرفی آن، براکت twin lock مقدار کمی تغییر کرد و دوباره نامگذاری شد. براکت Demon SLI و که حالا بعنوان براکت Damon 2 شناخته میشود. براکت هیبرید فلزی –کامپوزیتی پاسیو براکت Damon 3 در سال 2004 بود(26).
معرفی براکت In-ovation در سال 2000 تلاشی مشابه به طرح Damon بود. ارتودنتیست ها به این طرح علاقه نشان دادند. این طرح ترکیبی نسبتاً پر حجمی بود که شامل SPEED spring clip اکتیو دکتر Hanson's بود . Elgiloy spring clip در Innovation بعنوان یک اپلاینس self ligating اکتیو عرضه گردید.
مزایای براکت های Self ligating
مزایای زیادی در استفاده از براکت self ligationg در مقایسه با براکت های ligated وجود دارد که بوسیله مخترعین زیادی حمایت می شود. نتایج بدست آمده گزارش نمودند که راحتی بیمار در استفاده از براکتهای self ligating زیاد است و زمان درمان کوتاهتر chair time کوتاهتر و کنترل جابجایی دندانی دقیق تر است. اگر چه طرحها متنوع هستند ولی همه طرحهای براکت self ligating رایج، اجازه استفاده از مقدار نیروی کمتر را
می دهند و نیروهای اصطکاکی کمتری در مقایسه با براکتهای ligated منتقل می کنند.
اصطکاک در طی جابجایی دندان بطور چشمگیری در همه طرحهای self ligating از طریق حذف لیگاچورهای الاستیک یا استیل کاهش یافته است. تعدادی مطالعه مقایسه ای، بطور واضحی میزان اصطکاک بین طرح براکت های self ligating را نشان داد. اگر چه هیچ طرح لابراتواری وجود ندارد که شرایط کلینیکی را بطور صحیحی پیروی نماید. فرد باید به بازتاب مطالعاتی که کلینیسین ها از تجربه استفاده از براکت های self ligating دارند توجه نماید. یعنی کاهش کلی در اصطکاک این چنین کاهشی در میزان اصطکاک می تواند بیان نماید که به زمان درمان کوتاهتری احتیاج است. این مخصوصاً در کیس های extraction صحیح است در جایی که جابجایی دندان از طریق مکانیسم های اسلایدینگ در محیط کاهنده اصطکاک انجام می شود.
در باره self ligating گزارش شده است که ریسک آسیبهای Percutaneous و امکان انتقال ویروس هپاتیت B و C و HIV برای ارتودنتیست ها و کارکنان کاهش یافته است(27). راه دیگر استفاده از لیگاچورهای الاستومریک سرعت اضمحلال سریع و تغییر شکل است که اغلب باعث بهداشت دهانی ضعیف و دکلسیفیکاسیون دندانی بعدی می شود. لیگاچورهای الاستومریک بطور کلینیکی نامطلوب محسوب میشوند. حذف tie-wings و دیگر انواع گیر غذایی روی بعضی از طرح های براکت self ligating بطور واضحی میزان بهداشت بیماران را بالا می برد. اثر بخشی کلینیکی استفاده از براکت های self ligating به جای براکت های ligated گزارش شده است، که منجر به کوتاهتر شدن chair time می شود. تغییرات سیم باعث کاهش در زمان درمان کلی در حدود 4 ماه می شود(28). این چنین فاکتورهایی صرفه جویی هزینه قابل ملاحظه ای را بیان می کنند و نقشی مهم در تمرین کردن management را بازی می نماید. به هر حال اهمیت آن در کار آمدی بیشتر و سیستم کاربر پسند و کاهش استرس مربوط به کار است.
فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد
تعداد صفحات این مقاله 72 صفحه
پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید
دانلود با لینک مستقیم
دانلود مقاله دندان پزشکی 
