qپژوهش بوردیو درباره عکاسی بخشی از نظریه او درباره سرمایه فرهنگی است که همراه سرمایه نمادین ، سرمایه اقتصادی و سرمایه اجتماعی ، پایگاه اجتماعی را می سازند .
qاز نظر او مهمترین عامل در حفظ و تداوم پایگاه اجتماعی فرد ، انتقال سرمایه فرهنگی است .که عمدتا با ابزار آموزش و پرورش و آموزش عالی به دست می آید که البته طبقات حاکم نیز با این ابزار به بازتولید و تثبیت موقعیت خود در جامعه می پردازند.
qفعالیت عکاسی طبقه کارگر را تنها بر اساس محدودیتهای مالی نباید تحلیل کرد بلکه برای شناخت کارکردی که طبقه کارگر به عکاسی اطلاق می کند باید با ارتباط آنها با وضعیت طبقاتیشان آشنا شد .
qتسلیم شدن به فعالیتی ابتدایی و نداشتن اشتیاق به مشقی جدی تر باعث درونی سازی محدودیتهایی می شود که ناشی از موانع اقتصادی و نیز آگاهی فرد از این امر است که شکل دیگری از مشق وجود دارد که برای برای او ناممکن اما برای دیگران ممکن است .
qکارگران در می یابند که چگونه علاقه خود به پیشرفته ترین و پرهزینه ترین وسایل را کنترل کرده و از خرید نامقدور آنها اجتناب کنند .
qروان شناسی انگیزشی این پرسش را همچنان بی جواب می گذارد که عکاسی با اینکه یک نیاز اولیه و طبیعی را بر آورده نمی کند پس چرا این همه همگانی و فراگیر شده است ؟
qمرکزیت دادن و روبه رو نمایی در عکس ، قاطعانه ترین شیوه ی تاکید بر ارزش شی ای است که اینگونه ثبت شده است . در نتیجه عکس به نوعی ایده نگاشت یا تمثیل تبدیل می شود و ویژگی های فردی و جنبی در پله دوم اهمیت قرار می گیرند .وقتی عکس کلید فهم نشانه را در اختیار بیننده قرار ندهد، نیازمند زیرنویس است.
qعکسی که بیانگر مواجهه شخص با یک مکان در لحظه ی استثنایی است مثالی است برای فهم این موضوع که چگونه عکس به ایده نگاشتی بدل می شود که تمام جنبه های ضمنی و گذرا ، از قبیل آدمهای در حال حرکت و به طور خلاصه هرگونه مولفه زندگی را از محیط حذف کند .
qعکسها تبدیل به نشانه هایی بی زمان می شوند : پاریس بدون تاریخ ، پاریس بدون ساکنانش ، مگر نشانه هایی بر حسب اتفاق ؛ خلاصه کلام ، پاریس بی هیچ رخداد خاصی .
qیک عکاس معمولی دنیا را همانند دیگران می بیند ، یعنی مطابق منطق دیدنی که مباحث و معیارهای خود را از هنرهای گذشته وام می گیرد .تصاویری که بتوانند با استفاده از امکانات فنی خود به لحاظ آکادمیک از عکاسی معمولی جدا سازند ، شگفتی ساز ظاهر می شوند.
qاما تمام تناقض موجود در عکاسی عامه پسند در جنبه ی زمان مند بودن آن آشکار می شود عکاسی با ایجاد برش لحظه ای به درون جهان مریی ، برداشت انعطاف پذیر روزمره را به بی نهایت تصاویر آنی و گذرا شبیه تصاویر رویاگونه تبدیل می کند و از این راه لحظه هایی بی نظیر از حالت دوجانبه و متقابل اشیا را شکار می کند و بنا به گفته والتر بنیامین نماهایی از جهان پیرامون که به دلیل لحظه ای بودنشان نامحسوس هستند را تسخیر می نماید و اعمال و حرکات انسانهایی که در پوچی زمانه ای پر از دروغ و فریبکاری دست و پا می زنند را نشان می دهد .
qعکاسی عامه پسند هرگونه اتفاق یا وضعیتی که واقعیت را به واسطه زمان مند کردن آن زایل کند نمی پذیرد .
q تنها با شکار لحظه هایی که به واسطه ی با شکوه بودنشان از یک جریان زمان مند جدا شده اند و نیز تنها با ثبت تصویر افراد به صورت ساکن و در یک زمینه ی ثابت می توان مانع از نابود شدن آنها شد .هرگاه کنشی صورت می گیرد دوربین عکاسی سیر حرکت طبیعی آن را همواره به صورت ساکن و خارج از زمان ثبت می کند .
qمعنایی که در دایره مشروعیت قرار می گیرد بر این نکته اشاره دارد که همه آنها بنا بر نوع خاصی از نظام سازمان دهی می شوند ، در آموزشگاه(نهاد انتقال دانش)شکل می گیرند و در مغزها جایگرین می شوند . و با یک نظام روشمند تعلیم و مشق به صورت پایگان در می آیند. آثار تقدیس شده مستلزم نهادی هستند که کارکردش نه تنها توزیع و انتقال دانش ، بلکه مشروع سازی نیز می باشد .
qموقعیت عکاسی در پایگان مشروعیتها ، با مشقهای عوامانه اش ، ابهام نگرشهایی را که بویژه در نیان طبقه ممتاز جامعه پدید آورده است ، تشریح می کند .
qتلاش برخی طرفدارن عکاسی برای اثبات آن به عنوان مشق هنرمندانه مشروع احمقانه و مذبوحانه به نظر می رسد ، زیرا در عمل نمی تواند با کلید اجتماعی عکاسی مبارزه کند و از میانش بردارد. عکاسان سرسخت و جدی همواره مجبورند نظریه ی زیباشناسی مشقشان را بسط و گسترش دهند ، زیرا برای توجیه خود به عنوان عکاس ، باید وجود عکاسی را به مثابه هنر واقعی توجیه کنند.
qتوقع حرفه عکاسی و توقع حرفه ای ها
qعکاسان معمولا سعی می کنند خود را مستقل نشان دهند .عکاسان طیف گسترده ای از افراد با حقوق و درآمدهای مختلف را تشکیل می دهند که از خریر دوربین دست دوم تا استودیوی مجهز می توانند نوسان کنند
qتنوع کارها از این هم بیشتر است ، بسیاری ازعکاسان عکسهای آماتورها را ظاهر و چاپ می کنند ، دوربین خرید و فروش می کنند وهمه نوع سفارشی در رابطه با عکاسی انجام می دهند .برخی نیز تخصصشان در کار تاریک خانه ای یا کار با دوربین است مثل عکاسی صنعتی، مد،عکاسی صحنه، خبری،چهره نگاری،عکاسی هنری و....این گوناگونی تعریف جامع و دقیق از این حرفه را دشوار می کند .
qهیچ قانونی وجود ندارد که ورود به حرفه عکاسی را کنترل کند . حتی نیاز به مدرک و کارموزی هم ندارد .دوربینهای پیشرفته کار را به مراتب راحت تر هم کرده است.
در گذشته به دلیل نیاز به مهارت بالا در فرمولها و فنون افراد بی صلاحیت نمی توانستند وارد این حرفه شوند.
پیشرفت های فنی، عکاسی را از اتحاد و خاص بودنش محروم می کند که باعث می شود عکاسی توسط دیگران به سرعت فرا گرفته می شود.
qمشق عکاسی در طبقات کارگر بیشتر است چراکه تنها وسیله ارتقای آنهاست .اینان همواره یک قدم ارمد روز عقبند .اما چون در معرض فشار و محدودیتند ، ایمان کاملتری به خود دارند .مدارس خاص فرزندان بورژواهایی را به خود جذب می کند که به دلیل ناکامی تحصیلی و آراستگی به ارث برده اجتماعیشان زمینه بیشتری برای علاقه مندی به عکاسی دارند .
qعکاسان محلی که در شهرهای کوچک زندگی می کنند و تا حدودی عکاسان سیار، با تعربف اجتماعی عکاسی همساز هستند و مشتاقانه گروه متحدی تشکیل می دهند . به دلیل ارتباط با سفارش دهندگان می توانند و مجبورند خود را باسلیقه های جامعه وفق دهند .با اقتدار و قدرت بر آمده از دانش تخصصیشان وظیفه اجتماعی مشخصی را دنبال می کنند .نقشی مانند رئیس تشریفات .عکاسان محلی از شکل گیری آماتورها لطمه خورده اند.و نقششان به آموزش به آماتورها تغییر یافت .
qاغلب عکاسان جز از سرو کار داشتن با آماتورها خود داری می کنند نه تنها به دلیل رقابت ناعادلانه بلکه به این دلیل که خاص بودن فعالیت آنها را به مخاطره می اندازد.
qنکته عجیب این است که در عین آسان شدن عکاسی صنف عکاسان می خواهد خودش را به عنوان یک گروه حرفه ای معرفی کند .
دانلود پاورپوینت خلاصه کتاب عکاسی هنر میان مایه نویسنده : پیر بوردیو- 67 اسلاید
