دانلود تحقیق لوکوموتیو،تراموا،مونوریل، اتوبوس و قطار شهری 36 ص

اختصاصی از اینو دیدی دانلود تحقیق لوکوموتیو،تراموا،مونوریل، اتوبوس و قطار شهری 36 ص دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 43

دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردکان

گروه آموزشی عمران

پروژه تخصصی :

لوکوموتیو،تراموا،مونوریل، اتوبوس و قطار شهری

استاد :

جناب آقای مهندس محسن فتاحی

تهیه کننده :

محسن کاکائی اردکانی

کد دانشجویی:

8544713200

بهار 88

لوکوموتیو

سه مدل لوکوموتیو که در شرکت پسیفیک نشنال استرالیا کار می‌کنند.

لوکوموتیو ماشینی کشنده یا وسیله نقلیه ریلی است که واگن‌ها یا قطار به آن متصل می‌شوند و نیروی محرکه برای آن‌ها ایجاد می‌کند. واژه لوکوموتیو از واژه لاتین لوکو به معنای از جایی به جای دیگر به‌علاوه واژه قرون وسطایی موتیووس به معنای ایجاد کردن حرکت ساخته شده‌است. بنابراین از ترکیب این دو واژه، واژه موتور لوکوموتیو به‌وجود آمده‌است. لوکوموتیوها نیروی حرکتی خود را به دو طریق عمده به دست می‌آورند. یا با سوخت فسیلی (دیزل) یا با جریان برق کار می‌کنند. لوکوموتیو خودش باری بر دوش ندارد و وظیفه آن کشیدن قطار بر روی ریل است.

قطارهای لوکوموتیودار و قطارهای خود گرانشی

دلایل زیادی برای استفاده سنتی از لوکوموتیو برای تولید نیروی محرکه قطار به جای استفاده از گونه خودروی خودگرانشی در قطار وجود دارد.

سهولت در استفاده

اگر لوکوموتیو از کار افتاد به راحتی با لوکوموتیو دیگری جایگزین می‌شود.

استفاده از نیروی ماکزیمم در قطار

قطارها با لوکوموتیو جداگانه از نیروی محرکه آنقدر که مورد نیاز است استفاده می‌کنند.

انعطاف پذیری

وقتی نیاز به لوکوموتیو کوچک تر در قطار باشد، لوکوموتیو کوچک تر با بزرگ تر عوض می‌شود.

تعویض لوکوموتیو فرسوده

وقتی لوکوموتیو فرسوده شد بدون احتیاج به تغییر در سایر قسمت‌های قطار، تعویض می‌شود.

مزیت قطارهای خود گرانشی

بازدهی بالا

عدم نیاز به سر و ته کردن قطار(در مسافرت های برگشتی)

اطمینان از باز نایستادن قطار

امنیت

دریچه سیلندر ولسکارتس در یک لوکوموتیو بخار. در این پویانمایی، رنگ قرمز نشاندهندهٔ بخار زنده واردشونده به سیلندر و رنگ آبی نمایانگر بخار استفاده‌ شده و خروجی از سیلندر است.

طبقه بندی لوکوموتیوها

لوکوموتیو بخار

لوکوموتیو دیزل

لوکوموتیو دیزل هیدرولیک

لکوموتیوهای دیزل هیدرولیک به دو نوع کلی هیدرواستاتیک و هیدرودینامیک تقسیم میگردند. نوع متداول که اغلب در کشورهای اروپایی در عملیات مانور استفاده میگردد سیستم هیدرودینامیک است .

لوکوموتیو الکتریکی با توربین گاز

لوکوموتیو الکتریکی

لوکوموتیو مغناطیسی

دانلود مقاله مونوریل تهران

اختصاصی از اینو دیدی دانلود مقاله مونوریل تهران دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

آشنایی با مونوریل
مونوریل سیستمی است که به جای دوریل دردو سمت، دارای یک ریل در وسط می باشد و با جریان موسوم به Gulded Train Automatic یا ترن بدون راننده حرکت کرده که ژاپنی ها به آن "نوریکامومه" و در فرانسه به آن ترن چرخ لاستیکی می گویند.

سابقه ساخت مونوریل به سال‌های آخر قرن 19 میلادی باز می‌گردد. زمانی که تب استفاده از ریل و وسایل نقلیه‌ای که روی ریل حرکت می‌کنند در دنیا بالا گرفته بود.
بررسی ها نشان می دهد آلمان اولین کشور دنیا بود که در سال 1901 میلادی سیستم منوریل را در شهر «وپرتال» راه اندازی کرد اما از آن به بعد کوچک ترین گسترشی برای این سیستم قایل نشد.
در همین سال‌ها چندین طرح مطرح شد که در آن وسیله‌های نقلیه‌ای با دو چرخ فلزی روی یک ریل حرکت می‌کردند.
«اکسل لنارت ونر» صنعتگر سوئدی نخستین کسی بود که یک خط آزمایشی منوریل احداث کرد. بعدها در سال 1957 «لوسین جادنسون» یک پل ساز برجسته فرانسوی به خط آزمایشی هواپیمای ریلی بنی (Bennie) علاقه مند شد و تحت تاثیر مسیر خط 11 متروی پاریس که در آن از تایرهای لاستیکی استفاده می شد، تصمیم گرفت اصول طراحی این دو را با هم ترکیب کند، نتیجه کار یک منوریل معلق بود.امروزه سیستم منوریل در شهرهای کوچک و بزرگ دنیا با دو کاربری عمده مورد استفاده قرار می گیرد. در برخی از شهرها این سیستم به منظور حمل ونقل درون شهری به کار گرفته شده و در برخی دیگر به منظور جذب توریست در مناطق پرگردشگر مورد بهره برداری قرار می گیرد. اما استفاده از این سیستم در تهران به اعتقاد کارشناسان حمل ونقل باتوجه به شرایط ویژه شهرسازی و ترافیکی، نیازمند بررسی های کارشناسی دقیق و درنظر گرفتن تراکم جمعیت و بافت های مسکونی و همچنین نیاز تهران به حجم بالای جابه جایی مسافران در مدت زمان محدود است.براساس مطالعات کارشناسی انجام شده در وزارت کشور قطارهای سبک شهری ظرفیت جابه جایی 10 تا 35هزار نفر مسافر در ساعت را دارند، درحالی که با بهره گیری از قابلیت های مترو می توان در یک ساعت 30 تا 70هزار نفر مسافر را جابه جا کرد.
شاید بتوان گفت منوریل از خاصیت مدرن بودنش هم ضرر می‌کند و هم بهره می‌برد. آنهایی که طرفدار منوریل هستند، اغلب شیفته ظاهر مدرن آن شده‌اند که نویدبخش دنیایی فانتزی در آینده است و آنهایی هم که منوریل را دوست نمی‌دارند، اغلب آن را فانتزی‌تر از آن می‌دانند که بتوانند به عنوان یک وسیله حمل و نقل عمومی به حساب آورند.
منوریل سالیان سال است که در نقاط مختلف دنیا به عنوان وسیله‌ای فانتزی در پارک‌های بازی و سرزمین‌های عجایب به کار می‌رود. ایده چنین استفاده‌ای از منوریل هم نخستین بار به ذهن والت دیزنی رسید. او در سال 1959 میلادی نخستین منوریل آمریکا را در پارک معروف خود، دیزنی‌لند راه‌اندازی کرد.
این کار او سبب شد بازدیدکنندگان زیادی از نقاط مختلف آمریکا به دیزنی‌لند بیایند تا این وسیله نقلیه عجیب را ببینند و سوار شوند. اما منوریل در همین مرحله ماند و هیچ‌گاه به طور جدی از پارک‌های فانتزی خارج نشد.

سالیان سال است که مردم دنیا به منوریل به چشم وسیله نقلیه آینده می‌نگرند. وسیله نقلیه‌ای که در عصر سفینه‌های فضایی و روبات‌های آدم‌نما مردم را جابه‌جا می‌کند.
مونوریل‌های جدید تکیه‌شان روی یک میله بلند جامد، به عنوان سطح پیش‌برنده است. در حال حاضر دو تکنولوژزی برای مونوریل وجود دارد: straddle beam یا همان قطارهای تک ریلی و معلق.
رایج‌ترین نوع مونوریل در زمان حال، همان Straddle Beamها هستند. در این نوع مونوریل‌ها یک میله تقویت‌شده به پهنای 60 تا 90 سانتی‌متر در میانه تحتانی قطار قرار دارد. یک لاستیک از بالا به این میله متصل است که این دو قسمت با هم تعادل قطار را حفظ می‌کنند.
تقریبا تمام مونوریل‌های مدرن با نیروی الکتریسیته کار می‌کنند. در برخی مونوریل‌ها از نیروی الکترومغناطیس برای پایدار نگه‌داشتن قطار استفاده می‌شود. یعنی نیروی مغناطیسی نمی‌گذارد که قطار روی ریل منحرف شود یا در مونوریل‌های معلق، به زمین بیفتد.
استفاده از نیروی الکترومغناطیس سبب می‌شود مونوریل‌ها با اطمینان بیشتری بتوانند حرکت کنند و در نتیجه سرعت هم در آنها بالا برود. هم‌اکنون سریع‌ترین مونوریلی که ساخته شده است، 501 کیلومتر بر ساعت سرعت دارد.

البته قابلیت تغییر خط هنوز در بسیاری از سیستم‌های مونوریل در دنیا ایجاد نشده است. یعنی یک قطار تنها می‌تواند روی یک مسیر حرکت کند. به همین دلیل در بسیاری از خطوط مونوریل موجود از یک سیستم چرخشی استفاده می‌شود که ابتدا و انتهای آن به هم متصل است و به همین دلیل نیازی به تغییر خط نیست.

جدول خطوط مونوریل در قاره آسیا

منوریل؛ منسوخ شده در 68 کشور
براساس مطالعات صورت گرفته در 68 کشور جهان در سال 2007، مونوریل هنوز یک سیستم حمل و نقلی لوکس است که تنها در شهرهایی که در دهه 80 و 90 به ساخت آن تن داده‌اند، دیده می‌شود. گرچه صد سال پیش همزمان ساخت مونوریل و مترو در بسیاری از کلانشهرها آغاز شد، اما مونوریل تنها توانست یک سهم 5 درصدی را نسبت به سهم 95 درصدی مترو و قطارهای سبک شهری در سیستم حمل و نقل داشته باشد.
طبق مطالعات به عمل آمده بر روی سیستم‌های حمل و نقلی 68 کشور جهان، که در سال 2007 جمعا دارای 805 سیستم حمل و نقل همگانی بوده‌اند، 6 نوع سیستم حمل و نقل همگانی در آنها وظیفه حمل و نقلی را در 138 شهر به شرح زیر به عهده دارند:
قطار سریع‌ شهری (مترو) 133 شهر، تراموا 333 شهر، قطار سبک شهری (مترو سبک) 90 شهر، راه‌آهن سبک شهری 148 شهر، تراموای قدیمی 51 شهر، مونوریل 50 شهر.
طبق این نمایه از حدود 805 مورد سیستم حمل و نقل همگانی موجود فعال در قریب به 805 شهر از 68 کشور جهان حدود 8/93 درصد آنها را سیستم‌های ریلی، شامل قطار سریع‌ شهری یا مترو، قطار سبک شهری، تراموای جدید، راه‌آهن سبک و تراموای قدیمی سنتی تشکیل می‌دهد و تنها 50 مورد آن در 50 شهر از 16 کشور جهان به سیستم مونوریل اختصاص دارد.
4کشور ایالات متحده آمریکا، آلمان، ایتالیا و انگلستان علاوه بر مونوریل، 5 سیستم دیگر (مترو، قطار سبک، تراموا، راه‌آهن سبک و تراموای سنتی) را نیز در شهرهای خود احداث کرده‌اند؛ 2 کشور (ژاپن و اسپانیا)، علاوه بر مونوریل از 4 سیستم دیگر نیز استفاده می‌کنند؛ 3 کشور (روسیه، سوئیس و فرانسه)، علاوه بر مونوریل، از 3 سیستم دیگر نیز برخوردار هستند و بالاخره تنها یک کشور (اوکراین) است که علاوه بر مونوریل، 3 سیستم دیگر را نیز در شهرهای خود در دست بهره‌برداری دارد.
با توجه به موارد آماری یاد شده می‌توان چنین نتیجه گرفت که تقریبا در تمام شهرهای کشورهای صنعتی، «طیف گسترده»‌ای از سیستم‌های حمل و نقل همگانی، راه‌اندازی و از آنها استفاده می‌شود و به طور کلی مونوریل در میان 6 نوع سیستم حمل و نقل شهری )شامل مترو، قطار سبک شهری، تراموا، راه‌آهن سبک، تراموای قدیمی و مونوریل)، کمتر از 5 درصد سیستم حمل و نقل شهری این کشورها را به خود اختصاص داده است.
چنانچه در برخی از شهرهای کشورهای پیشرفته صنعتی که به علت شرایط جغرافیایی و مخصوصا شرایط مجمع‌الجزایری شهرها (ژاپن، مالزی و اندونزی) از یک‌سو، و پستی و بلندی متواتر و مخصوصا شرایط رودخانه‌ای- دره‌ای (آلمان)، از سوی دیگر، راه‌اندازی سیستمی از سیستم‌های حمل و نقل ریلی پنج‌گانه یاد شده امکان‌پذیر نبوده است. استفاده از سیستم «مونوریل» به عنوان یک سیستم حمل و نقل همگانی شهری امری اجتناب‌ناپذیر بوده است. البته در این شهرها هم عموما گردشگری و ضرورت تماشا و تسلط بصری از سطح بالاتر هم مطرح بوده است.
در هیچ یک از این کشورها، بدون مطالعه «امکان‌سنجی فنی – اقتصادی» کامل، به مفهوم درست و کارشناسی، هرگز نسبت به راه‌اندازی سیستم حمل و نقل همگانی شهری اقدام نشده است.
و اما ایران:
در ایران نیز گفته می شود اولین قرارداد احداث منوریل در تهران حدود 10 سال پیش، در زمان شهرداری غلامحسین کرباسچی به طول 4 کیلومتر، میان شهردار منطقه 2 تهران و شرکت کنترل مکانیک در مسیر پارک تکنولوژی- بوستان گفت وگوی فعلی- به ارزش 12میلیارد تومان منعقد شد. اما به دلیل همزمانی این موضوع با دوران پایانی شهرداری کرباسچی و به تبع آن تغییر و تحولات مدیریتی در شهرداری تهران احداث منوریل در تهران به دست فراموشی سپرده شد و بالاخره در دوران مدیریت شهری محمود احمدی نژاد در تهران، پرونده منوریل مجددا به جریان افتاد.
شهرداری تهران به ریاست محمود احمدی نژاد اواخر سال 82 و پس از گذشت 5 ماه از عمر شورای دوم شهروندان، طرحی 2 صفحه ای برای احداث قطار هوایی به طول 240 کیلومتر و با اعتباری بالغ بر 3500میلیارد تومان با مشارکت بخش خصوصی ارائه کرد. اما موفق به جلب موافقت اعضای شورای شهر نشد اما به دلیل تاکید شهرداری نسبت به اجرای این طرح، اعضای شورا پس از بازنگری یک ماهه این لایحه، طول پروژه را از 240 به 6 کیلومتر کاهش دادند و با احداث آن در مسیر صادقیه- اکباتان موافقت کردند. به این ترتیب لایحه احداث منوریل در تهران 17 اسفندماه 82 در شورای شهر تصویب و 10 روز پس از آن کلنگ احداث این سیستم ریلی در حالی که گودبرداری آن از قبل انجام شده بود، بر زمین زده و قرار شد این پروژه 6 کیلومتری در مدت زمان 2 سال به پایان و به بهره برداری برسد. این در حالی بود که آغاز این عملیات پیش از اعلام نظر فرمانداری تهران در مهلت قانونی 15 روزه برای اعلام تایید یا رد مصوبه شورا، صورت گرفت.
از این رو فرمانداری اعتراض خود را در هیات حل اختلاف مطرح و مصوبه شورا مبنی بر احداث خط منوریل در تهران رد شد. از سوی دیگر به دلیل اینکه شهرداری وقت برای اجرای این طرح در تهران صرفا به مصوبه شورای شهر اکتفا کرده بود و مجوز شورای عالی ترافیک را نداشت، هزینه کردن بودجه در این طرح، از سوی دولت وقت غیرقانونی اعلام شد.
لذا عدم تایید مصوبه احداث منوریل توسط فرمانداری تهران، مخالفت های مکرر شورای عالی ترافیک کشور به دلیل عدم انجام مطالعات کارشناسی، عدم ارائه گزارش مطالعات انجام شده به این شورا و عدم بهره وری بالای این سیستم با توجه به شرایط ترافیکی ویژه تهران موجب شد بعد از گذشت 2 سال و 5 ماه از کلنگ زنی احداث منوریل صادقیه و بعد از کشمکش های متعدد دستگاه های مذکور با شورا و شهرداری، احداث منوریل در مرداد 85 متوقف شود. ناگفته نماند که تصویب لایحه احداث منوریل در دور دوم شورای شهر تهران در حالی صورت گرفت که اعضای شورا در مقابل اقدامات غیر قانونی شهرداری نظیرانعقاد قرارداد احداث منوریل قبل از تصویب در شورای شهر تهران، واگذاری پروژه به پیمانکار و پیش فروش واحدهای مجتمع تجاری منوریل قبل از آغاز عملیات احداث؛ سکوت کردند. از سوی دیگر، مسوولان شهرداری در طرح اولیه خود هزینه احداث منوریل را 20میلیارد تومان، به ازای هر کیلومتر 3میلیون دلار، عنوان کرده بودند، اما 7 ماه بعد از آغاز عملیات اجرایی، حمید بهبهانی، معاون حمل ونقل و ترافیک شهرداری تهران (وزیر راه و ترابری فعلی) در گزارش عملکرد خود از میزان پیشرفت پروژه، کل هزینه احداث منوریل 6 کیلومتری با 5 ایستگاه و 12 قطار را 52 میلیارد و 605میلیون و 420هزار تومان عنوان کرد، اما این اختلاف هزینه ها هم بازتابی در میان اعضای شورا نداشت.
ضمن اینکه اگرچه اعضای شورا در بررسی های خود به این نتیجه رسیدند که تجربه منوریل در کشورهای مختلف دنیا، یک وسیله حمل ونقل فانتزی است، اما در حمایت از شهرداری تهران نسبت به تصویب و اجرای آن برآمدند و جالب اینکه همان اعضایی که در دوره قبل به اجرای این طرح رای مثبت دادند، امروز و در دور سوم شورا بر این باورند که در شرایط کنونی منوریل دردی از معضل ترافیک تهران حل نمی کند و دولت باید بودجه مرتبط با آن را برای تکمیل و توسعه مترو صرف کند.
از دیگر موارد قابل طرح سوال اینکه قرار بود با اجرایی شدن مصوبه احداث منوریل درآمد حاصل از فروش واحدهای تجاری منوریل به حساب مشترکی میان شهرداری و سرمایه گذار واریز شود تا کل این مبلغ صرف اجرای پروژه شود اما هنوز از اینکه درآمد این واحدها چقدر بوده و به چه حسابی واریز شده، هیچ خبر رسمی منتشر نشده است.
براساس این گزارش، بالاخره اواسط سال 85 و تقریبا یک سال بعد از آغاز دولت نهم، دکتر احمدی نژاد رییس جمهور پروژه منوریل را برای اجرا در تهران و برخی از شهرهای کشور نظیر مشهد مطرح کرد. به طوری که در سفر استانی خود به تهران اختصاص 150 میلیارد تومان اعتبار برای احداث منوریل را تصویب کرد.
البته در ابتدا مجموعه مدیریت شهری بر این گمان بودند که این اعتبار برای تکمیل پروژه نیمه کاره منوریل صادقیه باشد اما بنا به صحبت های مهدی هاشمی، معاون عمرانی وزیر اسبق کشور در بیستم آذر 86 مشخص شد که این اعتبار در قالب تبصره 13 و برای احداث 4 خط منوریل به طول 40 کیلومتر اختصاص یافته است.
در آن زمان از سوی دولت اینگونه عنوان شد که اجرای طرح منوریل در تهران نیازی به مصوبه شورای شهر تهران ندارد. از این رو قرارداد احداث منوریل را در 4 جهت تهران و به طول 39 کیلومتر به ارزش 1500میلیارد تومان منعقد کردند. غافل از اینکه در زمان شهرداری احمدی نژاد که دولت خاتمی با اجرای منوریل بدون مصوبه شورای عالی ترافیک مخالف بود، شهرداری صرفا به مصوبه شورای شهر تکیه داشت و معتقد بود برای اجرای منوریل در تهران نیازی به مصوبه شورای عالی ترافیک کشور نیست در حالی که در دولت فعلی اجرای 4 خط منوریل تهران در شورای عالی ترافیک کشور و در قالب طرح جامع حمل ونقل عمومی تهران مصوب شد.اختصاص اعتبار 150میلیارد تومانی از سوی دولت به اجرای خطوط منوریل در تهران موجب شد برخی اعضای شورای شهر تهران در دوره سوم برای اینکه احداث منوریل در تهران نیاز به مصوبه شورای شهر دارد، اظهارنظرهایی داشته باشند. از این رو عنوان شد که موضوع منوریل در تهران از ابتدا سیاسی بوده همچنان که دکتر احمدی نژاد در زمان شهرداری تهران مخالفت برخی دستگاه های دولتی با اجرای منوریل در تهران را ناشی از رفتار قبیلگی دانسته و گفت که مسائل پشت پرده را برای مردم بیان می کند. قالیباف، شهردار فعلی تهران نیز پس از دستور توقف اجرای خطوط 8 و 9 متروی تهران از سوی شورای عالی ترافیک کشور و جایگزینی آن با منوریل، آن را موضوعی سیاسی برشمرد و گفت که منوریل یک بحث فنی است در حالیکه این موضوع سیاسی شده است.
علاوه بر این اعضای شورای شهر تهران نیز بعد از توقف پروژه منوریل و آشکار شدن مشکلات آن نیز اظهاراتی مطرح و در آن به نوعی سیاسی بودن پروژه منوریل را تایید کردند. اما دلایل احراز دولت برای اجرای سیستمی که هنوز فرآیند آزمایشی آن در بازی های سیاسی معطل مانده و اطمینانی نسبت به پاسخگو بودن این سیستم در تهران و در بعد کلان آن در کشور وجود ندارد، چیست؟
مهدی هاشمی، معاون عمرانی وزیر کشور اسبق دی ماه سال گذشته دلایل احراز دولت برای اجرای منوریل در تهران را این گونه عنوان کرده بود که سالانه درتهران 5/2کیلومتر مترو ساخته می شود، اما در یک سال می توان 20کیلومتر خطوط منوریل ایجاد کرد.اما در همان زمان تشکری هاشمی، معاون حمل ونقل و ترافیک شهردار تهران نیز در واکنش به اظهارات وی گفت که شهرداری تهران قادر است سالانه 20کیلومتر مترو بسازد، اما سالانه معادل یک و نیم کیلومتر بودجه متروسازی به شهرداری داده می شود در حالی که دولت موظف است 50درصد هزینه احداث خطوط مترو را متقبل شود.
محمدباقر قالیباف شهردار تهران نیز در همین رابطه اعلام کرد که برخی می گویند تهران به 130 یا 300 کیلومتر خطوط منوریل نیاز دارد اما در سراسر دنیا در مجموع حدود 303کیلومتر خط منوریل و 5هزار کیلومتر خطوط مترو موجود است.نکته قابل توجه اینکه با وجود این همه تاکیدات و ارائه دلایل مختلف مبنی بر کم هزینه و سریع بودن اجرای خطوط منوریل در تهران از سوی تیم شهردار اسبق تهران و مجموعه وزارت کشور در دولت نهم اما نه تنها آن پروژه 6کیلومتری احداث منوریل در زمان شهرداری تهران در دوره قبل به اجرا و بهره برداری نرسید؛ بلکه برخلاف گفته های مهدی هاشمی، معاون عمرانی وزیر کشور سابق که قرار بود کلنگ منوریل تهران تا پایان سال 86 بر زمین زده شود، تاکنون هیچ گونه اقدام عملی در این رابطه از سوی دولت انجام نشده یا گزارشی از آن در دست نیست.به همین دلیل هم قالیباف به دلیل تاخیر در اجرایی شدن منوریل صادقیه در پایان سال گذشته مستندات فنی و علمی خود را درباره جمع آوری پایه های منوریل به شورای شهر ارائه و با جلب نظر اعضای شورا در سال جاری، موفق به اخذ مصوبه شورا در این زمینه شد.اما هنوز از جمع آوری این پایه ها که بنا به گفته معاون ترافیک شهرداری تهران مکان نصب آنها محل تجمع اراذل و اوباش شده است، خبری نیست و گویا اقدامی اساسی در این رابطه از سوی شهرداری صورت نگرفته است.

منوریل میدان صنعت – نمایشگاه
دکتر شهریار افندی زاده، مدیرعامل شرکت مطالعات جامع حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران در رابطه با خطوط پیش بینی شده برای قطار هوایی در طرح جامع حمل و نقل گفت: در این طرح 3 خط مکمل پیش بینی شده که مجموع این خطوط 31کیلومتر خواهد بود.

فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد

تعداد صفحات این مقاله 15   صفحه

پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید