مقدمه
در عصر ما ضرورت داشتن سرعت در تصمیم گیری و ابلاغ سریع تصمیمات بر کسی پوشیده نیست ولی با رشد حجم واندازه دولت و بوروکراسی اداری عملاً این سرعت در ارتباطات امکان ندارد و هرچه حجم دولت افزایش پیدا می کند و وظایف تازه و سنگینی برای دولتها تعریف می شود، دولتها در انجام وظایف اساسی خودشان نیز با مشکلات خاصی روبرو می شوند در این میان دولتها با علم بر این معضلات سعی می کنند قسمتی از اختیارات خود را به سازمانها یا حتی دولتهای محلی تفویض کنند و به برنامه ریزیهای کلان اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ..... بپردازند. دولتها طی تاریخ دارای سازمان های متمرکز و غیر متمرکز بو ده اند، در ادامه تعریفی از نظامهای متمرکز و غیر متمرکز، ویژگیها ، معایب و محاسن اینگونه نظامها ارائه می گردد.
انواع نظامها برحسب میزان تمرکز به دو دوسته ی متمرکز و و غیر متمرکز تقسیم می شوند که در اینجا به تعریف و توضیح هر کدام از آنها می پردازیم:
تمرکز
نظام و شیوه ای است که در آن تصمیمات در زمینه کلیه امور (ملی و محلی) توسط مرکز سیاسی و اداری واحدی که معمولاً در پایتخت قرار دارد، اتخاذ و به مورد اجرا گذاشته می شود. در این حالت، قدرت و اختیار اداره اجرای امور نیز کلاً در سازمانهای مرکزی تجمع یافته است.
خصوصیات نظام متمرکز:
1- دولت مرکزی تنها مقامی است که صلاحیت وضع قوانین و مقررات و دستورالعملها را دارد.
2- حق استخدام، اداره و برکناری ماموران دولت با حکومت مرکزی است.
3- بودجه کشور توسط حکومت مرکزی تنظیم می شود و حساب اموال و داراییها در دستگاه مرکزی نگهداری می شود.
4- سلسله مراتب اداری به شدت رعایت می شود. این ترتیب از سطح روستاها آغاز و از هر طرف به حکومت مرکزی منتهی می شود.
5- شخصیت حقوقی دولت به صورت متمرکز است.
6- دستورات و اوامر روسای سازمانهای مرکزی در تمام مراحل برای سازمانهای محلی و کارکنان آنها جزاً و کلاً لازم الاجرا است.
ویژگیهای حکومتهای محلی
حکومت محلی انتخابی است .
حکومت محلی سازمانی چند هدفه است .
فعالیت در مقیاس محلی می باشد .
حکومت محلی دارای ساختار تعریف شده می باشد .
حکومت محلی "تحت سیطره اقتدار ملی" قرار دارد .
حکومتهای محلی دارای ویژگیهای " خود گردانی "هستند .
حکومت محلی دارای" سیستم نرخ گذاری مالیاتی " است .
دانلود پاورپوینت توسعه حکومت های محلی و نقش آن در وحدت ملی- 36 اسلاید