مقدمه
انسان موجودی اجتماعی است و همین اجتماعی بودن او است که او را به سوی گروه و جامعه سوق میدهد انسانها در طول سالهای طولانی وبا تجربه‌هایی که کسب می‌کنند کم‌کم به این نتیجه می‌رسند که چاره‌ای نیست جز اینکه با گروه بودن را بپذیرد و چیزهایی که نتوانسته است بدست بیاورد با مردم وبا جامعه است که میتواندبدست بیاورد ونیازهایش را در اجتماع میتواند برآورده سازد. همه انسانها با تعامل اجتماعی و نقشی که در جامعه دارد میتواند به تعالی انسانی دست یابد وبه شکوفایی برسد. پایه اساسی و سازنده ساختار اجتماع خانواده است. خانواده به عنوان یک نهاد اجتماعی گروهی است که در اجتماعی کردن فرزندان وبرآوردن بعضی از نیازهای دیگر جامعه، مسئولیت اصلی را برعهده دارد. خانواده همیشه عامل اصلی اجتماعی کردن اولیه فرزندان بوده است.
فرد از طریق اجتماعی شدن یاد می‌گیرد در موقعیتهای گوناگون چه چیزی ناپسند است وچه چیزی شایسته است.
بیان مسئله
اجتماعی شدن فرایندی است که کودکان به کمک اعتقادات و معیارهای رفتاری و اخلاقی که فرهنگ جامعه از آنها انتظار دارد را یاد می‌گیرد. این فرایند از تولد انسان آغاز می‌شود و تا زمان مرگ هم ادامه دارد.
هیچ کودکی اجتماعی زاده نمی شود کودک در وهله اول در برخورد با خانواده با مشاهده کردن برخورد آنان با یکدیگر وبا کودک بعضی از برخوردهای آنان را تقلید میکند و بعد از خانواده اجتماع است که کودک را می‌سازد و در اجتماع نیز مدرسه بعد از خانواده بیشترین تاثیر را در اجتماعی کردن کودکان دارد.
معیار اندازه‌گیری رشد اجتماعی هر شخصی میزان سازگاری او وروابطی که میتواند با دیگران برقرار کند است. خانواده نقش عمده‌ای در شکل‌گیری رویکردها، ارزشها و باور داشتهای کودک به عهده دارد وبرنوع روابطی که او با نهادهای اجتماعی برقرار میکند تاثیر می‌گذارد. همه پدران و مادران به خاطر سعادت وآینده فرزندانشان تلاش و کوشش می‌کنند تا فرزندان آنها در آینده فردی مفید برای جامعه باشد و فردی با کمالات انسانی بار بیاید. عده‌ای از پدرها ومادرها زندگی وآسایش خود را بخاطرخوشبختی فرزندانشان به خطر می‌اندازد.
یکی از کسانیکه در محیط خانواده بیشتر از سایرین در رشد کودک و اجتماعی کردن کودک نقش اساسی دارد مادر می‌باشد پس از تولد کودک، مادر تنها کسی است که با کودک تماس گسترده‌ای دارد وبیش از هرکس دیگر وقتش را صرف تربیت کودک میکند. برخی از مادران در بیرون از خانه کار می‌کنند ودر صورتی که نتوانند ساعاتی از روز را از خود مراقبت کنند یا برای فرزند خود پرستار خصوصی می‌گیرد ویا کودک را درمهدکودک می‌گذارد و مادرانی هم که شاغل نیستند خود به مراقبت فرزند می‌پردازند شاغل بودن مادران ویا خانه‌دار بودن آنها دلیل قطعی برغیر اجتماعی بارآمدن کودکان نمی‌باشد اجتماعی شدن فرزندان به نحوه زندگی آنها و به احتماعی که فرزندان و مادران در آن زندگی می‌کنند وبه نحوه تربیت آنها بستگی دارد.
پایان نامه و پروژه کامل در مورد مادران شاغل و فرزندان...مناسب برای ارایه به دانشگاه و مدارس