دانلود مقاله صنعت کاشی سازی و کاشی کاری

اختصاصی از اینو دیدی دانلود مقاله صنعت کاشی سازی و کاشی کاری دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

مشخصات این فایل
عنوان: صنعت کاشی سازی و کاشی کاری
فرمت فایل : word( قابل ویرایش)
تعداد صفحات: 25

این مقاله درمورد صنعت کاشی سازی و کاشی کاری می باشد.

بخشی از تیترها به همراه مختصری از توضیحات هر تیتر از مقاله صنعت کاشی سازی و کاشی کاری

صنعت کاشی سازی و کاشیکاری که بیش از همه در تزیین معماری سرزمین ایران، و به طور اخص بناهای مذهبی بکار گرفته شده، همانند سفالگری دارای ویژگیهای خاصی است. این هنر و صنعت از گذشتة بسیار دور در نتیجة مهارت، ذوق و سلیقه کاشی ساز در مقام شیئی ترکیبی متجلی گردیده، بدین ترتیب که هنرمند کاشیکار یا موزاییک ساز با کاربرد و ترکیب رنگهای گوناگون و یا در کنار هم قرار ادن قطعات ریزی از سنگهای رنگین و بر طبق نقشه ای از قبل طرح گردیده، به اشکالی متفاوت و موزون از تزیینات بنا دست یافته است. طرحهای ساده هندسی، خط منحنی، نمیدایره، مثلث، و خطوط متوازی که خط عمودی دیگری بر روی آنها رسم شده از تصاویری هستند که بر یافته های دوره های قدیمی تر جای دارند، که به مرور نقش های متنوع هندسی، گل و برگ، گیاه و حیوانات که با الهام و تأثیر پذیری از طبیعت شکل گرفته اند .....(ادامه دارد)

در عصر ساسانیان هنر و صنعت دورة هخامنشیان مانند سایر رشته های هنری ادامه پیدا کرد، و ساخت کاشیهای زمان هخامنشیان با همان شیوه و با لعاب ضخیم تر رایج گردید. نمونه های متعددی از این نوع کاشیها که ضخامت لعاب آنها به قطر یک سانتیمتر می رسد در کاوشهای فیروز آباد و بیشابور به دست آمده است. در دوره ساسانیان علاوه بر هنر کاشی سازی هنر موزاییک سازی نیز متداول گردید. مخصوصاً پوشش دو ایوان شرقی و غربی بیشابور ازموزاییک به رنگ های گوناگون و تزیینات گل وگیاه و نقوشی از اشکال پرندگان و انسان را در بر می گیرد. کیفیت نقوش موزاییک های مکشوفه در بیشابور گویای ادامه سبک و روش هنری است که در دورة اسلامی به شیوة معرق در کاشی سازی و کاشیکاری تجلی نموده است. رنگ آمیزی های متناسب، ایجاد هماهنگی و رعایت تناسب از ویژگیهای کاشیکاری های این دوره می باشد.
پس از گسترش دین مبین اسلام به مرور هنر کاشیکاری یکی از مهمترین عوامل تزیین و پوشش برای استحکام بناهای گوناگون به ویژه بناهای مذهبی گردید. یکی از زیباترین انواع کاشیکاری را در مقدس ترین بنای مذهبی یعنی قبه الصخره به تاریخ قرن اول هجری می توان مشاهده کرد. از اوایل دورة اسلامی کاشیکاران و کاشی سازان ایرانی مانند دیگر هنرمندان ایرانی پیشقدم بوده و طبق گفتة مورخین اسلامی شیوه های گوناگون هنر کاشیکاری را با خود تا دورترین نقاط ممالک تسخیر شده یعنی اسپانیا نیز برده اند.
هنرمندان ایرانی از ترکیب کاشیهایی با رنگ های مختلف به شیوة موزاییک نوع کاشیهای “معرق” را به وجود آوردند. و خشت های کاشیهای ساده و یکرنگ دورة قبل از اسلام را به رنگهای متنوع .....(ادامه دارد)

مسجد جامع و مسجد حیدریه قزوین به تاریخ حدود 500 هـ ق منارة مسجد سین واقع در گز اصفهان، به تاریخ 516 هـ . ق گنبد سرخ مراغه 542 هـ . ق گنبد کبود مراغه، 563 هـ . ق، مسجد ملک زوزن در خراسان حدود 600 هـ . ق برج اردکان خراسان حدود 680 هـ . ق، مسجد جامع گناباد 609 هـ . ق ، مناره مدرسه طبس و بالاخره، آجرکاری زیبای دو برج خرقان، 486 و 460هـ . ق که دارای 25 طرح مختلف و توام آجر و کاشی فیروزه ای رنگ هستند به عنوان شواهدی گویا از آشنایی و رواج این هنر در معماری دورة اسلامی می توان یاد کرد.
در کاوشهای شهر اسلامی “جرجان” از یک بنای مذهبی متعلق به عهد سلجوقیان هزاران قطعه آجر تراشدار و قالب زده که تعداد زیادی از انها دارای پوشش لعاب فیرزوه یی رنگ می باشند به دست آمده، لیکن در دورة کوتاه مدت خوارزمشاهیان هنر آجرکاری و کاشیکاری یکرنگ به شیوة دوره متقدم ادامه یافت. سر در ورودیه بناها مزین به سوره های قرآنی به خط کوفی به رنگ فیروزه یی زیباترین نوع تزیین بنا با کاشی یکرنگ را در بر می‌گیرند.
حملات “ مغول” زمانی فعالیت های هنری را دچار وقفه ساخت ولی بتدریج از اواسط قرن هفتم هجری، با پذیرش دین اسلام توسط حکمرانان ایلخانی، احداث بناهای مذهبی و غیر مذهبی همراه با تزیینات آجرکاری و کاشیکاری آغاز گردید. از این زمان به بعد استفاده از رنگهای دیگری چون زرد، نیلی، قهوه یی، سیاه و سفید رواج یافت. لازم به یادآوری است که تزیینات کاشیکاری که تا دورة ایلخانی فقط سطوح خارجی بناها را مزین می کردند. از این دوره به بعد برای پوشش سطوح داخلی بناها نیز به کار گرفته شدند. از نمونه های جالب بناهای این دوره می توان مسجد جامع فرومد و گنبد سلطانیه را یادآور شد.
در اواخر دروة ایلخانیان عهد تیموریان هنر کاشیکاری با سابقه‌یی در حدود سه قرن، به زیباترین شکل خود یعنی کاشی “معرق” نمایان گردید.
هنر کاشی سازی معرق یا کاشی گل و بته که نزد اروپاییان بیشتر به موزاییک شهرت دارد، از قرن هفتم هجری بتدریج زینت بخش معماری ایران، به ویژه بناهای مذهبی گردید، اهمیت کاشی معرق نسبت به انواع دیگر کاشی زیبایی فوق العاده و درجه استحکام آن است، و به همین دلیل پس .....(ادامه دارد)

در قرن هفتم هجری قمری، کاشیگران هنرمند با الهام از گرایش های مذهبی، زیباترین کاشیهای محرابی را ساختند. کارگاههای کاشیگری معروف این دوره که بخصوص در شهر کاشان احداث شده در توسعه این هنر سهم بسزایی داشته اند. طبق نوشته ابوالقاسم کاشانی، در زمان او یعنی حدود سال 700 هـ . ق ساخت کاشی زرین فام در کاشان، مرسوم بوده و نامبرده در کتاب خود نحوه و چگونگی ساخت کاشی را شرح می دهد از خانواده های هنرمند کاشی سازان که آثار ارزشمند آنان زینت بخش بناهای باشکوه و مذهبی ایران گردیده است، از محمد بن ابی طاهر کاشی می توان یاد کرد که کاشیهای زرین فام حرم حضرت رضا (ع) به سال 612 هـ . ق  ومرقد حضرت معصومه (ع) در قم به سال 602 هـ . ق از ساخته های اوست.
متأسفانه بنابر سنت و شیوة هنرمندان عموماً رموز کاشیگری یا سفالگری مانند دیگر هنرهای سنتی به غیری از افراد خانواده آموخته نمی شده و در جایی نیز به ثبت نمی رسیده و به همین دلیل مدرک و یا نوشته یی که قواعد علمی و هندسی طرح ها و نگاره های این هنر را نشان دهد در دست نمی باشد، و تنها طریق انتقال این هنر افراد یک خانواده بوده اند، که فرزند شغل پدر را پیشه کرده و شیوه و سبک او را ادامه داده است. مثلا فرزند محمد بن ابی طاهر به نام علی سبک و شیوة پدر را در کاشیگری ادامه داده و کاشیهایی به شیوة او از خود با یادگار گذارده برای نمونه از آثار وی می توان از کاشیهای امامزاده یحیی در وارمین مورخ به سال 640 هـ . ق ذکر کرد. هنرمندان کاشی ساز کاشان زمانی هم مشترکاً با نقاشان به ساخت کاشی زرین فام پرداختند. از جمله ابوزید نقاش که با هنرمندان کاشی ساز یاد شدة فوق همکاری داشته است. .....(ادامه دارد)

گذشت 14 قرن از معماری ایران، و آنچه تاکنون از هنر آجرکاری،‌گچبری و کاشیکاری در کشور پهناور ایران بر جای مانده همگی یادآور ذوق و سلیقه و مهارت و ابتکار هنرمندان و استادکارانی است، که هنر خود را با الهام از عقاید مذهبی به کار گرفته و با ایمان به وحدانیت در تزیین معماری ایران به خصوص کاشیکاری، به زیباترین شکل به آن ارزش جاودانه ای بخشیده اند، امید است معماران و پژوهشگران آینده با تحقیقات و بررسی های خود در شناسایی این هنرها به ویژه هنر کاشیکاری گامهای موثری برداشته و سازمانهای دولتی و خصوصی نیز در ادامه پیشرفت این هنر سنتی امکانات و تسهیلات لازم را فراهم آورند.
نگارش بر سفالینه و کاشی در تمامی ادوار اسلامی یکی از تزیینات مهم و مورد علاقه سفالگران بوده است، که زمانی با الهام از عقاید و گرایش های مذهبی، و زمانی تحت تاثیر ادبیات شکل گرفته و زیبایی و جلوه یی خاص به این هنر سنتی ایران بخشیده است. در اوایل دورة اسلامی از قرن دوم الی چهارم هـ . ق کتیبه های ظروف سفالین را کلمات قصار، احادیث، گفته های بزرگان، ضرب المثل ها و همچنین عباراتی در طلب برکت و خوشبختی برای صاحب ظرف و توکل به خدا در بر می گیرد، که عموماً به شیوة کوفی بویژه در جدار داخلی و سپس بر کف و یا بر روی آن جای گرفته است. سفالگران همچنین پند و اندرزهای بزرگان و یا احادیثی منسوب به حضرت محمد (ص) پیامبر اسلام، حضرت علی (ع) پیشوای شیعیان جهان، حضرت امام حسین (ع) و دیگر نام آوران دین اسلام یاد کرده و این گفته ها را بر روی سفالینه ها و کاشی ها به تحریر در آورده اند.
گذشته از شیوة کوفی ساده، شکسته و تزیینی از دیگر شیوه های نگارش است که در تحریر کلمات بر روی ظروف به کار گرفته شده است. بسیاری از نوشته های روی ظروف سفالین از نظر شکل حروف و تحریر با نوع کتابت قرآن های اوایل دوره اسلامی هماهنگی و شباهت دارند و به نظر می رسد .....(ادامه دارد)