در این پست ویژه سورس بازی شعر یادت نره که در هیچ جای اینترنت با این قیمت پیدا نمیشه رو برای دانلود گذاشته ایم
این سورس را می توانید با کمی ویرایش در مارکت ها به فروش برسانید
این سورس برای بیسیک 4 اندروید می باشد
توجه : درگاه پرداخت کاملا امن می باشد
APK نمونه : دانلود
تصاویری از محیط برنامه :
ز آنجا که شعر معاصر با تمام تحولاتش، ریشه در شعر مشروطیت دارد، مؤلف گفتگوها را از آنجا آغاز کرده است و حتی کمی قبل از مشروطیت را نیز مورد بحث قرار دادهاست و به عنوان نُرم و هنجار تا تحولات را بتوان بر اساس آن نُرم بررسیکرد. گفتارهای این کتاب به ویژه گفتار نخستین که عنوان از مشروطیت تا سقوط سلطنت را به خود گرفته، در حقیقت طرح مختصر ولی نسبتاً منظمی بوده است از تحولات شعر فارسی در صد سال اخیر تا دانشجویان بر اساس آن بتوانند راه و روش کار را بیاموزند.
ادبیات فارسی حضور زنان را چگونه در خود پذیرفته است؟ زنان چه فعالیت و تأثیری در ادب پارسی داشته‌اند؟ و بالاخره تأثیر زنان در پایه‌گذاری، پیشرفته و تحولات شعر فارسی، این مهمترین جلوة ادبی زبان فارسی، چگونه بوده است؟
با یک دید کلی بعد از ناصرالدین شاه قاجار بروز تحولاتی چشمگیر در موقعیت و عملکرد زنان ایران پدید آمد به صورتی که هم‌اکنون زن ایرانی امتیازات چشمگیری به دست آورده و از اعتبار و موقعیتی بسیار ممتازتر از گذشته برخوردار گردیده است و تقریباً همدوش و همراه مرد ایرانی در مراکز علمی، فرهنگی، هنری، اقتصادی، سیاسی و حتی گاه نظامی حضوری فعال دارد. دخالت زنان و تأثیر آنان در آراستن صحنه‌ها و ایجاد حوادث داستانهای عامیانه در قرون و اعصار مختلف به یک پایه نیست. در روزگاری که زنان در کارهای اجتماعی شرکت می‌جستند و در زندگی روزمره دخالتی قوی و فعالانه داشتند، طبعاً در داستانها اهمیت بیشتری می‌یافتند. در هر عصری که زنان به پشت پردة انزوا رانده می‌شدند و از دخالت در امور اجتماعی باز می‌مانند، از اهمیت و تأثیر آنها کاسته می‌شد. زنان در حوزه داستان‌نویسی حضور چشمگیری نداشته‌اند مگر در زمان معاصر بنابراین تأثیر اصلی و بزرگ زنان در ادبیات بیشتر در عرصه شعر بوده است.
در این مقاله با بررسی شعر زنان (پروین اعتصامی، فروغ فرخزاد، طاهره صفارزاده) که هر کدام تقریباً به دوره‌ای از تحولات اجتماعی ایران تعلق دارند، به وجوه افتراق و اشتراک آنان با شعر مردان معاصرشان (محمدتقی بهار، سهراب سپهری، علی موسوی‌گرمارودی) پرداخته و از بررسی این مقایسه به سطح فکری شعر شاعران مرد می‌پردازیم. به عبارتی تفاوت شعر زن با شعر مرد که آیا احساسات خاصی مثلاً احساسات ملی‌گرایانه، مذهبی، اعتقادی و ... دارد. خوش‌بین است یا بدبین، تلقی او نسبت به مسائلی از قبیل مرگ، زندگی، عشق، صلح و جنگ ... چگونه است؟ آیا اثر او درونگرا و ذهنی است یا برونگرا و عینی، با بیرون و سطح پدیده‌ها تماس دارد یا به درون و عمق پرداخته است؟ فردگرا است یا عشق‌گرا ...
وجه تمایز تصویری و عاطفی شعر زنان با مردان
چه جنبه‌ها و ابعادی شعر زنان را از شعر مردان جدا می‌سازد و آیا این ابعاد در شعر شاعر زن فارسی در تمام دوره‌ها دیده می‌شود یا خیر؟ حقیقت مطلب این است که در موضوعات شعری از قبیل وصف، مدح، پند و اندرز شباهتهای زیادی بین شاعران زن با شاعران مرد دیده می‌شود؛ این شباهت ممکن است به خاطر تقلیدی بودن شعر زنان و یا اصلاً به خاطر ویژگی و خصوصیات خود این موضوعات باشد که تصویر و زبان و لحن و عاطفه مشابهی را می‌طلبد. در این نوع اشعار شاید بتوان گفت «مهمترین عامل شناخت شعر زنانه از شعر مردانه را باید در نحوة اندیشه و نگرش جستجو کرد» نه «تصاویر و زبان حتی اگر زبان صد در صد مردانه باشد.» غیر از نحوه تفکر، به نظر می‌رسد تنها حوزه‌ای که می‌توان در آن شعر زنانه را از شعر مردانه تشخیص داد حوزة غزل و اشعار عاشقانه است؛ زیرا اینجاست که احساسات و عواطف در حیطه شخصی جلوه می‌کنند و می‌توان جنس گویندة آن را تعیین نمود. چنان به نظر می‌رسد که زن از بین رشته‌های مختلف ادبی فقط در قسمتهای مکاتبه، غزلسرایی و رمان‌نویسی توانسته است به کمال هنرنمایی کند و در قسمت درام‌نویسی، انتقاد ادبی، مقاله‌نویسی و سرودن اشعار رزمی و هجایی ابداً نام مهمی از خود باقی نگذاشته است. زیرا همین صور ادبی هستند که احساسات شخصی انسان را نمایان می‌سازند و قسمت عمده زندگانی زن هم آمیخته به عشق و نتیجه احساسات است.
اما آیا عواطف مخصوص زنان در شعر فارسی انعکاس روشنی دارد؟ برای پاسخگویی به این سؤال بهتر است ابتدا به معنای عاطفه نظری بیفکنیم؛ منظور از عاطفه، اندوه یا حالت حماسی یا اعجابی است که شاعر از رویداد حادثه‌ای در خویش احساس می‌کند و از خواننده یا شنونده می‌خواهد که با وی در این احساس شرکت داشته باشد. نمی‌توان به یقین پذیرفت که امکان آن باشد که هنرمندی حالتی عاطفی را به خواننده خویش منتقل کند؛ بی‌آنکه خود آن حالت را در جان خویش احساس کرده باشد. به استناد به همین موضوع مطلب را پی‌می‌گیریم و در بخش‌های بعدی به اجمال تفاوت‌های شعری زن و مرد را بیان خواهیم نمود.
پروین اعتصامی
از آن جا که تاریخچه زندگی پروین در این مقاله نمی‌گنجد لذا روند اصلی موضوعی را که همان محتوا و بنمایه اشعار او از لحاظ فکری است دنبال می‌کنیم.
پروین در قطعات خود، مهر مادری و لطافت روح خویش را از زبان طیور، از زبان مادران فقیر، از زبان بیچارگان بیان می‌کند. گاه مادری دلسوز و غمگسار است و گاه در اسرار زندگی یا ملای روم و عطار و جامی مقامی دارد. او بیشتر نگران وظایف مادری است وقتی از اندیشه‌ها خسته می‌شود، بیاد لطف خدا می‌افتد و قطعه لطف حق را مردانه می‌سراید و خواننده را با حقایق و افکاری بالاتر آشنا می‌سازد، و در همان حال نیز از وظیفه مادریش دست بر نمی‌دارد و باز هم مادری است نگران نفس، اهریمن را که روح آریایی با آن وجود دوزخی کینه دارد، همه جا در کمین جان پاک آدمی می‌داند، تشکیل خانوادة مهربان و سعادت آرام و بی‌سر و صدا را نتیجه حیات می‌پندارد.
دکتر یوسفی می‌نویسد: «شعر پروین از لحاظ فکر و معنی بسیار پخته و متین است، گویی اندیشه‌گری توانا حاصل تأمل و تفکرات خود را درباره انسان و جنبه‌های گوناگون زندگی و نکات اخلاقی و اجتماعی به قلم آورده بی‌گمان او در این باب از سرچشمه افکار پیشنیان نیز بهره‌مند شده است اما نه آن که سخنش رنگ تقلید و تکرار پذیرفته باشد بلکه در اندیشه و طرز بیان از اصالت برخوردار است.»
پروین زنی مطیع و فرمانبردار و عفیف و پاک و صمیمی است ولی در عین حال سخت دربند دوگانگی خیر و شر، قوی و ضعیف، غنی و فقیر و پادشاه و گداست. تخیلش از طریق زبان اشیاء و حیوانات کار می‌کند. ولی هرگز به در هم ریختن یادهای مختلف حافظه و از میان برداشتن دیوارهای زمانی و مکانی یادها، توجهی ندارد. شعرش هیجان‌انگیز، پرشور و حال، اعجاب‌انگیز و تکان دهنده نیست.
یکی از بارزترین ویژگیهای اشعار دیوان او این است که در آنها خبری از مسائل عیاشی و عاشقانه که شعر فارسی سرشار از آن است، نیست، او بیشتر به این مسائل پرداخته که به هم میهنان خود یاد بدهد تا به چه صورت یک زندگی پاک و عاقلانه و سعادتمندی را دنبال کنند. اشعار او بیشتر تعلیمی است.
مدار اندیشه پروین بر کار و کوشش، مذهب، رنج و غم مردم می‌چرخد هر چند که به اقتضای روح لطیف و خواهرانه‌ای که داشته و چه اقتضای زمان، به سیاست و مسائل جاری آن نپرداخته است و قلمرو شعری او به مکان زمان و حوادث خاصی محدود نیست.
پروین در اشعارش چند باری بیشتر به عشق اشاره نکرده لکن نه آن عشقی که در مکتب لیلی و مجنون درس می‌دادند. عشقی که جور یار و زردی رخسار و ... آن نبود. منظور شاعر عشق الهی و به دور از عشق‌های مادی است، به همین سبب در هیچ کجای آن، شعری که مصاحبت مردی در آن آرزو شده باشد نمی‌بینیم و این آرزوها برای پرنده و چرنده این دفتر هم
شامل 9 صفحه فایل word قابل ویرایش
سبک شناسان در تاریخ شعر ایران با یک مسئله دشوار حل نشدنی روبرو هستند و از دیرباز در آن باب بحثهای بسیار کرده اند و به جایی هم نرسیده اند . « اول کسی که بعد از اسلام به زبان پارسی دری شعر گفت که بود ؟ » این سئوالی است که تذکره نویسان و ادبای ما از قدیم مطرح کرده اند و هنوز نتوانسته اند جواب درستی برای آن بیابند ،اما از مطالعة کتب تذکره نویسان و تایرخ نویسان ،چنین بر می آید که در دورة سامانیان شعر پارسی رونق و رواج پیدا کرد و به مرحلة اوج خود رسید و اول کسی که در راه پیشرفت و تکامل شعر پارسی قدم گذاشت ،رودکی سمرقندی بود که به تشویق سامانیان شعر پارسی را رونق خاصی بخشید.
شاهان سامانی برای احیاء و نشر فرهنگ ایرانی ،تلاشهای زیادی کردند که از آن جمله تشویق شاعران به سرودن شعر پارسی بود . بنابراین در زمان سامانیان شاعران بزرگی مانند رودکی و شهید بلخی ظهور کردند و باعث شدند شعر دری با تمام ویژگی هایش ولادت یابد و رشد و نما پیدا کند. و به بلوغ خود برسد. این شاعران پایة سخن را در روانی و پر باری و استواری به جایی می رساندند که سبک آنها در شاعری ، نمونه و سر مشق اخلاف قرار گرفت و حتی کسانی مانند عنصری و فرخی به عظمت مقام آنها در شارعی اذعان کردند.
سبک شاعرانی چون رودکی و کسایی و دقیقی ، بر سادگی لفظ و آسانی معنی مبتنی بود . شاعر این دوره در پی تکلف و صنعت نبود . افکار و خیالهای خود را به همان صورت که به خاطرش می گذشت ،بیان می کردو برای ابداع تعبیر تازة خود را به تکلیف نمی انداخت . همین تازگی از قید پیرایه و تکلیف معنایی خیالهای خود را به همان صورت که به خاطرش می گذشت بیان می کرد و برای ابداع تعبیر تازة خود را به تکلیف نمی انداخت . همین آزادگی از قید پیرایه و تکلیف معانی خیالهای او را قدرت و تاثیری دیگر می داد. از این رو آنچه وصف و بیان آن مورد شاعر بود ،به خوبی در نظر مجسم می شد و شکل طبیعی خود را داشت . از انواع تعبیر ،بیشتر از همه وصف و تشبیه مورد نظر شاعر بود ،در تشبیه هم سادگی و طبیعی بودن اهمیت داشت و شاعر از امور محسوس و مشهود بیش از صور معقول و موهوم مایه می گرفت . مبالغه ها و اغراقهای خلاف عقل و عادت که در مدح و هجا ،بین شاعران ادوار بعد رواج داشت ، در اشعار این دوره به ندرت دیده می شود.
شامل 14 صفحه فایل ord قابل ویرایش