فرمت فایل:WORD(قابل ویرایش)تعداد صفحات:17 صفحه
چکیده:
هنری سیجویک (Henry Sidgwick) خودگرایی (egoism) را نظریه ای اخلاقی می داند که شبیه با سودگرایی (utilitarianism) است. سودگرایان بر آن هستند که فرد باید در صدد حداکثر کردن خیر و خوبی همه انسان ها در جهان باشد. در عوض، خودگرایان معتقدند که تنها خوبی ای که فرد باید در نهایت به دنبال آن باشد، خوبی خود اوست. باید این نوع از خودگرایی را (که غالبا «خودگرایی اخلاقی» خوانده می شود) از این فرضیه تجربی که انسان ها درصدد حداکثر کردن خوبی خودشان هستند (خودگرایی روان شناختی)، تمییز نهاد. خودگرایی اخلاقی، می تواند با رفتاری که به نفع دیگران است موافق باشد؛ چرا که غالبا بهترین راه برای ارتقای خیر و خوبی روابط مشترک است، اما خودگرایان نمی توانند توجیه دگرگرایانه برای این گونه مشارکت ها را بپذیرند. در واقع، دگرگرایی خیر دیگران را صرفا به خاطر خود ایشان می خواهد، در حالی که خودگرایان تأکید می کنند که هدف غایی انسان باید صرفا خیر خودش باشد.
تحقیق درباره خودگرایی و دگرگرایی در فلسفه