والدین بر خلاف آنچه بر زبان می آورند نوعی بیزاری درونی نسبت به تحصیل دارند که به نحوی آن را به فرزندان خود منتقل می کنند، به عنوان مثال شخصی که علی رغم سطح تحصیل پایین یا سابقه بد تحصیلی موفقیت خوبی در بازار کار کسب کرده اند، فرزند خود را به علت احراز معدل پایین یا نداشتن نگرش مثبت به تحصیل سرزنش می کند، اما غیر مستقیم بوسیله رفتارهای دیگر خود این پیغام را که بدون تحصیل هم میتوان موفق شد، منتقل می کند. در چنین مواردی پرواضح است که سطح تحصیل والدین هر قدر پایین تر باشد، احتمال بیشتر کسب معدلهای پایین و ترک تحصیل وجود دارد. این کیفیت در تحقیقات مکرراً آشکار شده که معدل نوجوانان همبستگی مثبت با سطح تحصیل والدین دارد، مشابه آن نوجوانانی که نگرش منفی نسبت به مدرسه دارند، اغلب در خانواده یا محل زندگی خود الگوهایی از بزرگسالان را ندارند که از تحصیل بهره مند شده باشند، همانطور که این یافته ها مشخص می کند، طبقه اجتماعی والدین ممکن است عاملی برای تعیین نگرش فرزندان نسبت به مدرسه باشد، والدین طبقات متوسط و بالا معمولاً از سطح تحصیلی خوب برخوردار هستند و تحصیل را بهترین راه برای آماده شدن برای زندگی، از لحاظ اجتماعی ، روانشناختی و شغلی می دانند در نتیجه آنها همیشه از فواید تحصیل صحبت می کنند و فعالیتهای تحصیلی فرزندانشان را مورد توجه قرار می دهند و آنچه را که در مدرسه آموخته اند مورد بحث قرار می دهند و برخلاف آنان، والدین طبقات پایین که از حداقل سطح تحصیلی برخوردارند ممکن است مدرسه را با نگرش منفی بررسی کنند و لزومی برای شرکت فرزندان خود در مدرسه به عنوان یک نیاز قانونی یا راهی برای اکتساب شغل پردرآمدتر نبینند. در نتیجه احتمال اینکه آنها در مورد فعالیتهای تحصیلی با فرزندان خود بحث کنند. آنها را درک و یا در ارتباط با دروس آنها را یاری داده و موفقیت هایشان را تحسین کنند، کمتر است. دانش آموزانی که در مدارس فاقد امکانات و معلمین کافی و در کلاسهای بر جمعیت حضور دارند، ممکن است نتوانند مهارتهای اساسی تحصیلی و عادات مطالعه لازم را در ارتباط با تحصیل دبیرستانی کسب نمایند. این امر به علل و عوامل مختلفی بستگی دارد. اما در مجموع ضریب هوشی کودک، میزان یادگیری او را تعیین می‌کند. عوامل مهم دیگری مانند محیط خانوادگی، نظارت در مدرسه، توانایی معلم، تعداد دانش‌آموزان کلاس و علل روانی هم می‌توانند سبب بروز افت تحصیلی در دانش‌آموز شوند.