بیان مالکیت در زبان انگلیسی و تفاوت آن با فارسی

اختصاصی از اینو دیدی بیان مالکیت در زبان انگلیسی و تفاوت آن با فارسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 12

بیان مالکیت در زبان انگلیسی و تفاوت آن با فارسی

در زبان فارسی چنانچه دو اسم بی هیچ فاصله ای در کنار هم قرار بگیرند تشکیل یک ترکیب اضافی می دهند. این ترکیب می تواند برای بیان روابطی از نوع توضیح، جنس، بنوت، مالکیت و غیره باشد. نکته قابل توجه این است که در زبان انگلیسی ترتیب استفاده از کلمات تشکیل دهنده ترکیب بر عکس زبان فارسی می باشد. برای مثال برای بیان ترکیب " کتاب تاریخ " از " History Book " استفاده می گردد. همانطور که مشاهده می شود ترتیب کاررفت واژه های معادل تغییر کرده است.

یکی از انواع ترکیب های اضافی اضافه ملکی است که در زبان فارسی بصورت زیر تولید می گردد:

اسم + e (کسره) + اسم

مانند: کتاب ِ پروین / کتاب ِ من / درب ِ اتومبیل و ...

در زبان فارسی دو ترکیب نخست را " اضافه ملکی " و ترکیب سوم را " اضافه تخصیصی " می نامند. در زبان انگلیسی برای بیان هر یک از ترکیب های یاد شده از ساختار متفاوتی استفاده می شود. این ساختار ها در جدول زیر می آید:

ترکیب فارسی

ترکیب انگلیسی

کتاب ِ پروین

Parvin’s book

کتاب ِ من

my book

درب ِ اتومبیل

the door of the car

نکته:

1- چنانچه نام فرد دارنده ذکر شود برای ایجاد رابطه ملکیت از علامت " ‘s " استفاده می شود که در این صورت ذکر وسیله متعلّقه اختیاری است. به همین دلیل هر دو جمله زیر صحیح هستند:

It is Parvain’s book

It is Parvin’s.

2- چنانچه نخواهیم نام دارنده را ذکر کنیم می باید یا از صفت ملکی( my-your-hers … ) یا از ضمیر ملکی ( mine- yours- hers … ) استفاده کنیم. در صورت استفاده از ضمیر ملکی نیاید نام وسیله متعلّقه نوشته شود. جملات زیر مقایسه شوند:

It is her book

It is hers.

3- در تولید ترکیب هایی که زبان فارسی آنها را بعنوان اضافه تخصیصی می شناسد از of استفاده می گردد. البته این امکان نیز وجود دارد که با جابجایی دو اسم مورد استفاده of را حذف کرد:

Look at the door of the car!

Look at the car door!

نام زبان و الفبای خط ایرانیان به انگلیسی چیست؟

 فارسی یا پرشین  

گروه دانشگاه -نام زبان ما به انگلیسی چیست: فارسی(Farsi) یا پرشین(Persian)؟نام زبان ما فارسی است. در انگلیسی به آن پرشین(Persian) می گویند. اگر چه این گفته ساده می نماید اما در سالهای اخیر در زبان انگلیسی به گونه ای روز افزون به جای واژه پرشین(Persian)، از واژه فارسی(Farsi) استفاده می گردد. قرن هاست که در غرب از واژه پرشین(Persian) استفاده می کنند که اصل آن به واژه های پارس و پارسی بر می گردد. هنگامی که هزار سال پیش از میلاد مسیح اقوام آریایی به سرزمین پرسیس مهاجرت کردند پارس و زبان آنها نیز پارسی شناخته شد. این زبان از آن هنگام تا کنون دچار دگرگونی های بسیاری در دوره های گوناگون شده است که نتیجه آن پدیداری پارسی کهن(که تا سه سده پیش از میلاد زنده بوده)، پارسی میانه یا پهلوی(که تا سده نهم پس از میلاد رایج بوده)، و پارسی نو که دیگر پس از تسلط عرب ها نام آن به فارسی موسوم شده بوده است.چرا که در زبان حاکمان جدید صدای "پ" وجود نداشت. اگر این صدا وجود داشت و یا اگر ایرانیان پشتکار بیشتری در نگهداری نام واقعی آن می کردند، با توجه به تشابه آن با نام آن در زبانهای غربی کار امروز ما یقینا ساده تر می بود. ولی ایرانیان از فرم عربی این واژه که همان "فارسی" است برای نامیدن زبان خود استفاده کردند. اما در غرب از همان دوران یونان و رم باستان این زبان پرشین(Persian) - یا با تلفظی شبیه به آن بسته به نوع زبان اروپایی خوانده شد. فارسی در دوران امپراتوری اسلامی همچنان اهمیت خود را حفظ کرد و در کنار عربی به یک زبان جهانی بویژه در فلات ایران، در آسیای میانه، و تا همین سده های اخیر بعنوان یک زبان رسمی در هند تبدیل گردید. اما سخن اصلی ما بر سر نام این زبان در زبان انگلیسی است نه تاریخچه آن. مسئله این است که چرا ناگهان در امریکا و نیز در بسیاری از کشورهای اروپایی بجای نام انگلیسی(Persian) یا فرانسوی(Persane)، یا آلمانی ( Persisch) آن، واژه "فارسی"(Farsi) که در واقع نام بومی زبان ما در ایران یا کشورهای فارسی زبان است بکار برده می شود و چه کسانی به این کار دامن می زنند؟ اشکال آن چیست؟برای کسانی که به روزنامه ها، کتابها، و نشریات انگلیسی و یا اروپایی در دوره های پیش از دهه هشتاد میلادی دسترسی دارند و یا برای کسانی که آن سالها را بیاد می آورند، روشن است که این زبان در آن روزگار در انگلیسی بطور عمده پرشین(Persian) خوانده می شد و نه فارسی(Farsi). اما در واقع پس از انقلاب اسلامی سال 1358 بود که بگونه ای گسترده و ناگهانی از این زبان در انگلیسی و سایر زبانهای اروپایی بعنوان فارسی(Farsi) نام برده شد. پیش از آن به ندرت و در موارد خاصی این واژه به چشم می خورد و قطعا مردم عادی غرب از آن بی اطلاع بودند. در آن زمان واژه فارسی(Farsi) تنها به معنای نام محلی زبان ما در زبان های غربی وجود داشت. انقلاب ایران در بسیاری زمینه ها بویژه در رابطه با چگونگی تولید فرهنگ و گسترش آن، تولید ایدولوژی و ارتقا» آن، تولید هنر و تبلیغ آن، و نیز در زمینه چگونگی عرضه داشت هویت ایرانی رابه طور اساسی در جامعه دگرگون کرد. در سطح عمومی، دیگر این گونه تولیدات در انحصار یک گروه برگزیده اجتماعی نبود بلکه بسیاری از مردم عادی نیز فرصت یافتند به این گونه فعالیتها بپردازند. از جمله مثال های موفقیت آمیز آن شرکت انبوه بیشماری از زنان ایرانی در فعالیت های ادبی، سینمایی، و نقاشی است. کوچ بسیاری از ایرانیان با زمینه های اقتصادی و فرهنگی مختلف به غرب پیش از این بیشتر در رابطه با ایران تاریخی بود تاثیر گذاشت. از نتایج این دگرگونی های گفتمانی یکی هم رواج واژه فارسی(Farsi) بعنوان تمام این زبان در خارج از کشور بود. اما ابتدا این را باید روشن کرد که کسانی که به رایج کردن این واژه در زبانهای خارجی کمک کردند که بودند و از کدام خواستگاه دست به این کار زدند. در این رابطه به چند گروه می توان اشاره کرد که هر کدام ممکن است با انگیزه یا دلایل