فشار جو در سطح دریا برابر با mmHg760و در قله کوه اورست حدود mmHg 250 می باشد.
فشار هوا در روی زمین ثابت نیست. برای مثال: میانگین فشار جو در کوه اورست، در دی ماه 243 میلیمتر جیوه در خرداد و تیرماه تقریبا برابر با 255 میلیمتر جیوه است.
اگر چه فشار جو متفاوت است ، اما در صد گازهای تنفسی موجود در هوا، از سطح دریا تا ارتفاعات بالا تغییر نمی کند. در هر ارتفاعی هوا شامل: 93/20 درصد اکسیژن، 03/0 در صد دی اکسید کربن و 04/79 درصد نیتروژن است . فقط فشارهای سهمی تغییر می کنند. تغییر در فشار سهمی اکسیژن اثر مهمی بر شیب فشار سهمی بین خون و بافتهای بدن می گذارد .
زندگی در ارتفاع باعث می شود بدن با کمبود اکسیژن سازگار شود. اما هر چقدر هم که سازش پذیری در ارتفاعات بالا خوب انجام گیرد ، باز نمی توانند کمبود اکسیژن را بطور کامل جبران کنند. حتی ورزشکاران استقامتی که برای سالها در ارتفاع زندگی کرده اند ، هرگز نمی توانند به سطح عملکرد و یا میزان Vo2max در سطح دریا برسند.
سازگاری های خون
غلظت اریتروپویتین خون در سه ساعت اول پس از رسیدن به ارتفاع بالا افزایش می یابد وبعد از 24 تا 48 ساعت به حداکثر خود می رسد. در نتیجه تعداد اریتروسیت ها در اولین هفته قرار گرفتن در ازتفاع افزایش می یابد. زندگی در ارتفاع4000 متری برای مدت 6 ماه حجم کل خون فرد را 9 تا 10 درصد افزایش می دهد .
انجام مسابقه در 24 ساعت اول حضور در ارتفاع اختلال زیادی را در عملکرد ایجاد نمی کند.
پس از24 ساعت پاسخ های فیزیولوژیکی(کاهش آب بدن، اختلال خواب و...) ایجاد می شود.
تمرین در ارتفاعات بالاتر از محل مسابقه بمدت 2 هفته یا 4 تا6 هفته کمک کننده است.
ارتفاع محل تمرین برای سازگاری باید بین 1500 مترو 3000 متر باشد.
بدلیل کاهش ظرفیت فعالیت در روزهای اول قرار گرفتن در ارتفاع، شدت تمرین باید بین 60 تا 70 درصد شدت آن در سطح دریا باشد.
پس از 10 الی 14 روز می توان شدت تمرین را افزایش داد.
•
دانلود پاورپوینت تاثیر ارتفاع بر فعالیت های ورزشی- 16 اسلاید
