لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 21
چکیده
فرش اردبیل از دیر باز جایگاه ویژه‌ای در بازارهای خارجی و داخلی داشته است. جهان صنعت فرش اردبیل را با فرش معروف شیخ صفی یا همان فرش اردبیل که در زمان شاه عباس صفوی و دوره صفویه بافته شده می‌شناسد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی مرکز ملی فرش استان اردبیل شامل شهرستانهای: مشگین شهر، پارس‌آباد، خلخال، گرمی، بیله سوار، نیر، نمین، و کوثر می‌باشد که از مهمترین مراکز بافت فرش استان می‌توان به شهرهای اردبیل ، مشگین شهر و روستاهای تابعه آن ، خلخال و روستاهای تابعه آن اشاره کرد.از فرش های تجاری و صادراتی اردبیل که از قدیم الایام مورد پسند کشورهای اروپایی بوده، می‌توان به کناره های زیبای اردبیل اشاره کرد که با طرح و نقوش ساده در متن که به صورت یک یا 3 ترنج که به اصطلاح محلی به آن گول یا همان حوض کوچک می‌گویند، بافته می‌شود. حاشیه‌های این کناره ها نسبت به متن پرکارتر می‌باشد. از طرحها و نقوش امروزی فرش اردبیل به بافت طرح ریزه ماهی اردبیل که به دلیل بافت در محله های قدیم اردبیل به پیر مادر یا ماهی میر اشرف معروف است می‌توان اشاره نمود. همچنین فرشهایی با طرح و نقشه مرحوم اسداله وثوق که به صورت طرحهای هندسی و شکسته و زمینه ساده و رنگ ابرش شده بافته می‌شود ، هواداران زیادی در کشورهای آمریکایی واروپائی دارد.
از تولید فرش دستباف اردبیل به لحاظ شیوه بافت می‌توان به نوعی بافت بنام قبا بافت یا ارمنی بافت اشاره کرد که دربافت آن تنها از یک پود با ضخامت یکسان استفاده می‌شود.
فرشهایی که با این سبک بافته می‌شوند بسیار نرم و قابل انعطاف می‌باشند. دربافت این نوع فرشها بیشتر از چله پشمی و خامه رنگرزی شده گیاهی استفاده می‌شود که پس از پرداخت و شستشوی فرش جلوه خاصی پیدا می‌کند.
اردبیلمورخان قدیمی، مانند نویسنده «حدودالعالم» ، اردبیل را واژه‌ای اوستایی دانسته‌اند که از دو کلمه «ارتا» (مقدس) و «ویل» (شهر) به معنی شهر مقدس ترکیب شده است. بسیاری از مورخان اسلامی، همچون یاقوت حموی و فردوسی شاعر نامدار ایران، بنای این شهر را به فیروز پادشاه ساسانی (۴۸۹-۴۵۷ م) نسبت میدهند و آن را «بادان پیروز» نامیده‌اند.
فردوسی در شاهنامه آورده است:
دگر کرد بادان پیروز نام همه جای شادی و آرام و کام
که اکنون خوانی همی اردبیل که قیصر بدو دارد از داد میل
صاحب کتاب «روضه الصفا» می‌نویسد: «اردبیل از بناهای کیومرث، پادشاه کیانیان بود، از آن جا که نام اردبیل در داستان «ویس و رامین» از آثار ادبی دوره اشکانیان آمده، چنین می‌نماید که این شهر بیش از ۱۵۰۰ سال قدمت تاریخی دارد.
در زمان سلطنت هخامنشیان، در اطراف رود «بادی مریز» که رود کورای امروز در قفقاز است، برای حفظ و نگهداری مرز ایران اردویی مهم وجود داشت که مرکز آن اردبیل بود. این موضوع ، اهمیت سیاسی و نظامی اردبیل را ثابت می‌کند.
به روایت اوستا، زردشت پیامبر ایرانی در کنار رود «دائی یتا» که امروزه ارس نامیده می‌شود، به دنیا آمد و کتاب خود را در سبلان نوشت و برای ترویج دین خود، روی به شهر «باذان پیروز» آورد. عده‌ای به او گرویدند و در این ناحیه جنگی میان زردشتیان و بت‌پرستان روی داد که در این جنگ بت پرستان بر همه روستاها و قصبه‌های اطراف اردبیل دست یافتند. به افتخار این پیروزی، آتشکده‌‌ای در اردبیل بنا کردند که امروزه آثار آن در سه فرسنگی این شهر در دهکده‌ای به نام آتشگاه باقی مانده است.
در زمان انوشیروان که پیروان مزدک از ترس مجازات به گوشه و کنار ایران می‌گریختند، اردبیل نیز جزو شهرهای پناهندگان و فراریان مزدکی بود. این گروه، از مخالفان حکومت ساسانی و خلافت امویان در اردبیل بودند که پیوسته عمال حکومت ساسانی و خلفای بنی‌امیه دستور پیگرد توقیف آنان را صادر می‌کردند. اهمیت مسأله مزدکیان، خلفای بنی‌امیه را بر آن داشت مرکز حکومت آذربایجان را از مراغه به اردبیل انتقال دهند.
در زمان حمله اعراب به ایران و به ویژه هنگام فتح آذربایجان ، بیشترین تلاش آنان متوجه مرکز آن یعنی اردبیل بود. هنگام فتح ایران به دست اعراب- سال ۲۲ هجری- اردبیل بزرگ ترین شهر آذربایجان بود که به دست سپاهیان اسلام افتاد. این شهر در زمان خلفای بنی‌امیه (۴۱-۳۳ ه-ق) مرکز ایالت آذربایجان بود. در زمان هشام از خلفای بنی‌امیه، طوایف بارین خزر به آذربایجان حمله کردند. در این حمله، اردبیل نیز غارت شد. اردبیل در زمان عباسیان کرسی نشین ایالت وسیع آذربایجان بود. در این زمان، شهر دارای پادگان و برج و بارویی بود که طول آن از هر طرف به چهار کیلومتر می رسید.
بین سال‌های ۳۱۷-۲۶۷ هجری، این شهر مرکز حکمرانی طایفه بنی ساج بود که حکومت را از مراغه به اردبیل انتقال داده بودند. اردبیل تا حمله مغول ، مرکز حکومت آذربایجان بود. در سال ۶۱۷ هجری، مغولان پس از حمله به ایران، اردبیل را غارت کردند. در زمان هلاکوخان، مرکز فرمانروایی از اردبیل به مراغه منتقل شد و در زمان آباقاخان، تبریز پایتخت حکومت ایلخانان شد.در دوره تیموریان ، امیر تیمور در اردبیل به خدمت شیخ صفی الدین رسید و به درخواست شیخ، هزار نفر از اسیران را به او بخشید. پس از فوت شیخ صفی‌الدین اردبیلی، این شهر کعبه آمال و قبله صوفیان شد و انبوهی از پیروان طریقت روی به این شهر نهادند.
شاه اسماعیل برای تشکیل حکومت واحد ایرانی، از اردبیل قیام کرد و همه ولایات را مطیع ساخت؛ شورش‌ها را خواباند و ملوک الطوایفی را از بین برد. وی سپس بر اوضاع آشفته ایران مسلط شد و تبریز را در سال ۹۰۶ هجری پایتخت رسمی ایران کرد. از آنجا که حکمران اردبیل از خاندان صفوی انتخاب شده بود و این شهر مدفن اجاد صفوی هم بود، دیگر باره آن را مقدس خواندند. به علاوه در زمان صفویان ، هر کسی گناهی می‌کرد از ترس مجازات به اردبیل
تحقیق وبررسی در مورد فرش اردبیل11