سلسله های حکومتی و شهرهای اسلامی از مراکش تا مجمع الجزایر اندونزی

اختصاصی از اینو دیدی سلسله های حکومتی و شهرهای اسلامی از مراکش تا مجمع الجزایر اندونزی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

این مطلب از مطالب آزاد موجود در اینترنت جمع آوری شده است و در مورد سلسله های حکومتی و شهرهای اسلامی از مراکش تا مجمع الجزایر اندونزی و در 23 صفحه می باشد و در زیر قسمتی از متن آورده شده است :
1-شریف های سعدی و علوی مراکش: قلعه های ساحلی و قصر شهر مکناس
تعدادی از ساختمان های اجرا شده در این ناحیه در دوران عثمانی تحقق عملی یافته است (هر چند که مردم آنجا از تاثیر مستقیم سیاسی و فرهنگی ترک ها بیگانه بودند) و ساختمان های بزرگ در مقیاس شهر در مراکش و در زمان حکومت «خاندان شریف» که متعلق به دو شاخه مختلف خاندان سلطنتی بودند، به انجام رسیده اند.در اوائل قرن شانزدهم میلادی شاخه سعدی (1511-1649 میلادی) که تبارشان به دره درائا در آتلا نتا می رسید، حکومت را در دست گرفت و با شکست پادشاه سودانی یعنی سونقایی به ثروت سرشاری دست یافت. این سلسله مجموعه وسیعی از قصرها، باغات و مقبره های مجلل در حد بناهای یادمانی در مراکش اجرا کردند. مقبره های سعدیان و باقی مانده هایی از قصرالبدیع هنوز باقی است.دومین سلسله بزرگ حکومتی، سلاطین علوی بودند که در سال 1631میلادی قدرت را به دست گرفتند (و پیوسته سلطنت کردند) آنها را فیلالی هم می گفتند زیرا تبارشان به سیجیلماسه در طافلالت (tafilalat) می رسید.آثار این سلسله مخصوصاً آثاری که از ملا اسماعیل (1672-1727 میلادی) سازنده بزرگ آثار متعدد باقی مانده چشمگیرند. در مکناس، یعنی پایتخت این سلطان نشین، در آغاز قرن هجدهم میلادی با وسعت نظری که داشت، به یمن بهره گیری از نیروهای انسانی بی شمار و ابزار و آلات متعدد، تخریب و بازسازی شد. شهر یاد شده کاملاً به سیستمی از آثار اختصاص یافت که از لحاظ وسعت بزرگی حیرت برانگیز بود. به این ترتیب، آثار تمام اعصار را به رقابت فراخواند.انتخاب این شهر به عنوان پایتخت جدید حکومتی از لحاظ ضرورت های استراتژیکی (موقعیت آن در قلعه گیری و بنیادهای نظامی اش بر علیه بربرهای آتلانتای میانه) و از نظر نکات قابل تأمل در رفتارهای سیاسی و حکومتی (یعنی به هر میزان که شهر کوچک باشد، و از اقشار میانه تشکیل شده باشد، فاقد یک طبقه بورژوای رشد یافته و سرکش خواهد بود) و بالاخره امتیازات جغرافیایی (وجود آب و هوای لطیف و زمین های حاصلخیز) مورد توجه قرار گرفت.فعالیت پر شور ساختمانی ملا اسماعیل، قبل از هر چیز به بازسازی اساسی شهر موجود انجامید، نه تنها تعداد زیادی از مساجد، مدارس، زاویه ها، چشمه ها، مخصوصاً مسیر محورهای تجاری را احداث و یا مرمت کرد، بلکه محله های جدیدی را با طرح جامع و منظمی بر پا کرد.
حصار شهر را نیز که پنج دروازه داشت، در خبش های شمال شرقی و جنوب غربی توسعه بخشید. از بین این پنج دروازه، با ایجاد میدانگاهی مستطیلی در مقابل دروازه «باب بردین» پرسپکتیو و دورنمایی عمیق به آن بخشید. به علاوه، به دروازه قدیمی مربوط به دوره حکومت الموحد و نیز در کنار مسجد و مناره مربوطه، یک فرو رفتگی به صورت دالان به عنوان یک ورودی یادمانی به شهر، برای کسی که از سمت شمال قصد ورود داشت، شکل داد. بخش جنوبی شهر را کاملاً تغییر دادند و آن را به دو فضای آزاد و خالی تبدیل کردند. یک فضا از تخریب کامل یک محله پدید آمد که هنوز به آن صحن الهدم یعنی میدان ویرانه می گویند. فضایی دیگر هم با عملکرد مچوآر، یعنی مکانی برای تجمع دسته ها یا گروه ها، ساخته شد که همان میدان لاله ائوده فعلی است. فضاهای خالی یاد شده برای ایجاد شرایطی به منظور جداسازی احتیاط آمیز بین شهر و قصر سلطنتی که در حال ساخت بود پدید آمدند، که در واقع در مکانی بود به جای قصبه الموحد؛ این قصبه نیز به نوبه خود ویران شد. قصر سلطنتی از مجموعه ای متراکم با حدود بیست بنا و تالار (به نام قصرهای دارالکبیر) تشکیل می شد که امروزه در معرض تخریب قرار گرفته است و مکان دقیق آن در اطراف مسجد لاله ائوده است.چند سال بعد، ملااسماعیل ساخت یک شهر سلطنتی را آغاز کرد که سطح پهناوری در قسمت جنوبی تر را اشغال کرد (در مکانی با فاصله بیشتری تا شهر و دور از ازدحام و شلوغی آن)