در حکومت امیرالمؤمنین7 ـ همانند تمام حکومتها ـ برخی از کارگزاران مرتکب تخلّفاتی شده‌اند و أمیرالمؤمنین7 ـ بر خلاف اکثر حکومتها که برخوردهای آنان با متخلفین حاوی افراط و تفریط است ـ با در نظر گرفتن شرایط و با توجّه به نوع و میزان تخلّف، بدون هیچگونه ملاحظه کاری سیاسی، اجتماعی و قومی، قاطعانه با متخلّفین برخورد می‌کرده است. از آنجایی که دین اسلام کاملترین دین، و واکنشهای أمیرالمؤمنین7 نسبت به تخلّفات کارگزاران، برگرفته از متن دین است، می‌توان این واکنشها را ـ که به دو دسته‌ی واکنشهای گفتاری از قبیل تذکّر، اخطار، سرزنش، تهدید، نفرین، و واکنشهای رفتاری از قبیل عزل، تازیانه و زندان تقسیم می‌شوند ـ، بهترین و مناسبترین نوع برخورد با تخلّفات کارگزاران دانست.
عمده ترین زمینه‌های تخلّفات کارگزاران أمیرالمؤمنین7 را می‌توان آشفتگی فرهنگی زمان حضرت، دنیا گرایی و تجمّلگرایی، عدم درک صحیح کارگزاران نسبت به جایگاه مسئولیت، ضعف مدیریت کارگزاران و غفلت آنان نسبت به جایگاه حسّاس مسئولیت بر شمرد؛ امّا با توجّه به این که بیشترین تخلّفات کارگزاران امیرالمؤمنین7 مربوط به تخلّفات اقتصادی است می‌توان دنیا گرایی و تجمّلگرایی را به عنوان اصلی ترین عامل تخلفات کارگزاران معرفی کرد.
پایان نامه چگونگی مواجهه امیرالمؤمنین با تخلّفات کارگزاران