مقاله درباره موقعیت جغرافیایی استان تهران

اختصاصی از اینو دیدی مقاله درباره موقعیت جغرافیایی استان تهران دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"

 فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

 تعداد صفحات:100

استان تهران از 12 شهرستان و 27 بخش تشکیل شده است. این استان با مساحت 29683 کیلومتر مربع، بین 34 درجه و 11 دقیقه تا 36 درجه و 27 دقیقه عرض شمالب 50 درجه و 13 دقیقه تا 53 درجه و10 دقیقه طول شرقی واقع شده و از شمال با استان مازندران، از شرق با استان سمنان و از جنوب و غرب استانهای اصفهان و مرکزی و زنجان همسایه است. از نظر موقعیت نسبی جغرافیایی این استان در غرب دشت کویر و جنوب رشته کوههای البرز واقع شده است. شکل شماره (1-1)، موقعیت استان در کشور را نشان می دهد.

2-1) تاریخچه و سابقه سکونت در استان تهران

براساس مطالعاتی که تا کنون در سطح تهران

انجام شده قدیمیترین نشانه از حضور انسان در ناحیه  اطراف گیلان دماوند پیدا شده است که به 14000سال پیش می رسد. انسان در اینجا غارنشین بوده و در مرحله گرد آوری غذا و شکار به سر میبرده است. یاقوت حموی در کتاب ‹‹معجم البلدان›› و قزوینی در اثر ‹‹البلدان››

 درباره تهران نوشته اند: تهران قریه کوچکی بوده که بر سر راه شهر باستانی ری قرار داشته و گاه و بی گاه از این راه کاروانهای متعددی می گذشته اند، غارتگران بوده است که غالباً قافله ها و کاروانهایی که از نزدیک آنجا عبور می کردند مورد غارت قرار می گرفتند، همچنین سردارانی که قصد حمله به شر ری را داشتند با سپاهیان و مردان جنگی از این قریه به شهر ری حمله میبردند، به همین دلیل تهران نشینان برای حفظ و حراست خود در این منمطقه نقبها و سردابهایی ایجاد نموده و در صورت بروز خطر در آن مخفی میشدند.

 

ری در دوره باستان بخصوص در دوره ساسانیان به اوج خود می رسد و هم اکنون نیز آثار متعددی از این دوره در اطراف ری بر جا مانده است و تا قرن 4 هجری بزرگترین شهر مشرق زمین بود ولی بعدها در اثر حمله مغول به کلی ویران شد. با حمله مغولها به شهر ری و ویران کردن آن مردم شهر به تهران پناه آورده و در این سردابها مخفی شدند و از آنجا بود که توسعه و گسترش تهران شروع میشود. علی رغم احداث بناهایی چند در دوران صفویه وقتی که آقا محمد خان تهران را به عنوان پایتخت انتخاب کرد

(سال 1164) شمسی) تهران

دهکده ای بیش نبود.

تهران تا دوره صفوی چندان اهمیتی نداشت. تا آنکه

 محمدخان قاجار در سال 1166 آن را به پایتختی برگزید. در این زمان شهر تهران 15000 نفر جمعیت داشت.

شروع شهر نشینی:

بعد از مرگ آغامحمدخان رشد و توسعه شهر تهران سریعتر شد به طوری که 10 سال بعد از مرگ وی جمعیت تهران از 15000 نفر به 50000 بالغ و در اوایل سلطنت ناصرالدین شاه (1229شمسی) به 90000 نفر بالغ گردید.

در این زمان تهران از چهار محله به نامهای عودلاجان (محله عیان نشین)، چالمیدان، بازرا و سنگلج تشکیل شده بود و هر محله ای بوسیله یک دروازه به خارج از شهر راه پیدا میکرد و دروازه ارگ را که در شمال دیوار ارگ واقع بود دروازه دولت مینامیدند، (شکل شماره 2-1 ، نقشه محله های تهران در زمان ناصرالدین شاه). در طول حکومت ناصرالدین شاه اصلاحات مهمی توسط وزیر با کفایت او امیرکبیر انجام شد که مهمترین آنها عریضتر شدن کوچه ها ، احداث خندق و دیوار جدید به دور شهر و بنیاد 12 دروازه در اطراف آن میباشد. در دوران رضاخان آنچه بیشتر از همه به یاد مانده، ایجاد خیابانهاست که به تقلید از شهرهای اروپایی انجام گرفت و برج و باروی شهر برداشته شد